Zhangjiajie, dag 17

Het ontbijt in ons meest wazige hotel tot nu toe, was dit keer iets calorierijker dan onze eerste ervaring. Los van wat toast met ei en koffie, kwam er dit keer ook een soort...tja...gevulde eitoastpizza. Lekker zullen we het niet noemen, maar wel fijn dat er wat meer te eten was dan de eerste ochtend; dat biedt hoop voor de laatste.

Vandaag is namelijk onze laatste dag hier. Tijdens de rit van het station naar ons hotel werd al gemeld dat deze dag het beste zou zijn qua weer en dat klopt. Het is zowaar droog! Desondanks pakken we wel onze regenkleding in, want we verwachtten niet het helemaal droog te kunnen houden. Bepakt met wat fijne zaadkoekjes, pinda's en bananen gaan we richting het omvangrijke park, om onze laatste dag hier te vullen.

We lopen onze bekende route naar de gratis bussen en vragen daar om de bus naar de zogenoemde 'stairway to heaven'. Dit is een trap van 999 treden die leidt naar een soort natuurlijke Arc de Triomphe; gewoon een gat in een berg dus. Met name Arjuna wilde niks liever dan hier heen en was dan ook hevig teleurgesteld dat dit niet mogelijk bleek. Die plek ligt namelijk niet in het park, maar een uur of wat rijden verder. Gay.

Hierop kiezen we dan ook voor ons tweede idee van de dag; een wandeling met de naam 'Golden Whip Stream' langs een rivier. Er wordt naar de juiste bus verwezen en gewillig stappen we in. Bij de juiste halte doen we exact het omgekeerde en stappen we uit. Ons oog valt op een rivier en we beginnen te lopen. Bleek niet de goede rivier te zijn, dus we lopen een eindje terug en volgen vervolgens de borden met de vreemde tekst 'Golden Whip Stream'. Knulligheid en kortzichtigheid kan blijkbaar zelfs de besten overkomen. Arjuna is dit maal de snelste en geeft Robbert hiervan de schuld. Echter, als die laatste de situatie niet hersteld had, hadden we er nu nog gelopen.

Het pad langs de rivier varieert niet veel in hoogte. Vinden we wel even prima, want de tocht van gisteren had wel iets van stijve spieren tot gevolg. Daarbij; als je achteraan loopt kan je voor je enkel de derrière van je reisgenoot zien. Wenselijk is anders. We zien van beneden af wèl een paar mooie landschappen met bollingen en naden en zien ook dat, ondanks de droge periode, de bewolking nog steeds vrij laag hangt. Niet echt een uitnodiging om helemaal naar boven te klimmen, want een plaatje van een lichtgrijs gekleurd A4-tje kunnen we ook wel ergens anders ervaren. Bijvoorbeeld als je het karakter van de gemiddelde Chinese buschauffeur beschrijft.

We blijven daarom een poosje de rivier volgen en bij een splitsing (keuzes, keuzes, keuzes) gaan we voor het compleet uitgestorven pad. We kunnen niet helemaal herleiden waar we exact zijn, maar verdwalen kan je hier niet, dus we gaan vrolijk de route op. Na een meter of 30 staat een bord dat het pad wel eens glad zou kunnen zijn na regen of sneeuw (joh). Nou, dat was niet gelogen. Het was klaarblijkelijk een pad dat niet heel populair was en is inderdaad spiegelglad. Best leip als je af en toe ziet langs welke hoogtes je loopt.

Dit is tevens een goed moment om aan te geven, dat wandelen in de bergen in China (althans, waar wij zijn geweest) heel anders is dan in Europa. In China zijn de paden verhard en kom je heul veul trappen tegen. Goed voor de spiertjes, maar niet altijd de meest diverse manier van hoogten overbruggen. In Huashan was dit ook al het geval. Omdat de paden verhard zijn, worden ze soms ook behoorlijk glad door groei van mos en algen (of sneeuw, naar het schijnt).

Dat we een minder populaire route hebben gekozen merken we met name aan twee dingen. De eerste is dat we nog geen enkele keer de aandacht hebben gekregen die we verdienen (foto's maken met ons). De andere is dat we regelmatig een geheel leegstaand gebouw of souvenirstandje aantreffen. En dat nu we net de behoefte hadden aan een geribbelde komkommer, gefrituurde eendenkuikens en ontzettend mooie 3d-foto's van het gebied waar we zelf lopen. Gemiste kans.

Bij één van die gebouwen worden we weer tot keuzes gedwongen. De keuzestress is gigantisch. Echter, aangezien we nog niet uitgelopen zijn, kiezen we er voor om de langste route te volgen. Deze gaat wel weer de hoogte in, zo blijkt nadat we de afslag genomen hebben. Met name Arjuna laat zonder morren weten, dat hij Robberts pleidooi om deze route te nemen enurm kon waarderen. Vol energie zetten we dan ook door. We komen op deze weg tal van unieke plekjes tegen, waarbij we uiteindelijk op een hoogte uitkomen die zich nèt onder de wolken bevindt. Het uitzicht is...whoah...echt onbeschrijflijk mooi (we gaan niet eens een poging doen). Echt balen dat we dit op grotere hoogten moeten missen. We komen hier ook, voor het eerst vandaag, tegenliggers tegen!

Na het genieten lopen we weer verder. Verder omhoog ook, waardoor we weer op de mistige toppen uitkomen. We zien dus wederom niet veel boeiends meer, maar we hebben wel wat unieke plekjes bereikt. Plekjes waar niemand is en waar het uitzicht fenomenaal zou moeten zijn. We raken hier kortstondig de weg even kwijt, omdat we te snel rondgekeken hebben. Nadat dat weer hersteld was, volgen er een paar saaie trappen in een grijze lucht. We zijn inmiddels ook begonnen met het zoeken naar een uitweg om weer terug te komen bij ons hotel. Dat duurt uiteindelijk nog een poosje, maar uiteindelijk komen we bijna aan de andere kant van het park uit. Bij een kabelbaan naar beneden. Best veel gelopen dus, blijkt achteraf. Dus los van het feit dat we ons niet konden meten aan het inhalen van slome Chinezen, zijn we nog steeds vet goed.

Om ook nog wat rekening te houden met de tijd (en onze arme knietjes), gaan we maar met de kabelbaan naar beneden. Daar wachten vast bussen om ons mee te nemen naar onze ingang. Dat klopt...deels. We hebben een bus, maar die brengt ons niet verder dan een paar kilometer. Vanaf daar moeten we weer een stukje lopen en een nieuwe bus pakken. Die rijdt gelukkig net voor ons weg, waardoor een groep Chinezen maar gaat lopen. Kuddedieren als wij zijn, doen we vrolijk mee. Ze weten vast meer dan wij en we hadden nog niet genoeg meters gemaakt vandaag.

Als we bij de volgende halte dan weer in de bus zitten brengt hij ons ook weer een paar honderd meter verder. Ervaren reizigers als wij zijn, blijven we zitten omdat de bus vast wel door rijdt. Euh...nee dus. We worden non-verbaal de deur gewezen en op onze vraag 'Wulingyuan' wijst hij nog wat aggresiever verder. Ok joh, dan stappen we wel uit...of zo. Met je gedoe.

We staan nu bij een geheel andere uitgang van het park, maar er zijn nog meerdere busjes die ons allerlei kanten op kunnen brengen. Aangezien we naar het plaatsje Wulingyuan moeten, roepen we dat tegen elke buschauffeur, maar iedereen wijst naar elkaar. Zelfs de buschauffeurs willen ons vandaag niet. Als we dan uiteindelijk de goede plek hebben, rijdt ook daar net een busje weg.

Een aantal mensen die hotelkamers verkopen aanschouwde dit en als duidelijk is dat we geen hotelkamer hoeven blijven ze even afzijdig met hun verkoopgebrabbel. Als we een taxi vinden voor 120 Yuan en deze om die reden maar laten gaan, begint de pret. Twee dames zeggen dat er helemaal geen bus meer rijdt, wat we opmerken uit de Engelse volzin 'No bus'. Een ander dametje zegt weer van wel, maar die wordt ook aan het twijfelen gebracht op het moment dat ze op de tijd gewezen wordt (17.30 uur). Lief en attent dat ze is, belt ze een buschauffeur en aansluitend stelt ze ons gerust. Dat doet ze door aan te geven dat we niet naar die andere twee heksen moeten luisteren, omdat die hun bezems kwijt zijn. Wat een fijn mens!

In de tussentijd is er ook een man zich mee gaan bemoeien, die zowaar een paar woorden Engels spreekt. Hij ziet een taxi aankomen, loopt er naar toe, praat wat en komt daarna naar ons. Voor 40 Yuan wil hij ons naar ons hotel brengen. 'You very lucky', krijgen we nog mee. Met enig ongeloof stappen we in.

De taxi rijdt een best eind, waardoor we steeds meer twijfelen of dit allemaal wel goed gaat. Ook als er nog een vierde persoon in de auto komt. Uiteindelijk stopt de taxi gewoon voor ons hotel en neemt de 50 Yuan met grote dank aan. Dat was wel weer een ervaring. Robbert stond al in ma bu op de achterbank en Arjuna stond al hevig met z'n nunchaku te zwaaien. Nergens voor nodig dus. Door de soms ietwat opdringerige verkoopstijl hier, gecombineerd met het feit dat niks gratis is, waren we wat meer op onze hoede.

Omdat we eigenlijk geen zin hebben om wéér ergens te moeten gaan eten vragen we nogmaals of we in het hotel kunnen eten. Dit keer kan het wel. Blijkbaar waren we vorige keer (eerste avond) daar te laat voor. We trekken snel even wat schoons aan en lopen naar de eetzaal met één tafel. Middels het point-it boekje, diergeluiden en een vertaalapp krijgen we wederom goddelijk eten voorgeschoteld. Man, wat kan die vent koken.

Voldaan gaan we nog even wat relaxen op onze kamer en de tassen inpakken. Morgen wacht om 8.00 uit onze pick-up om ons naar een HSL-station te brengen. Vandaar gaan we richting onze één na laatste bestemming; Yangshuo!