Zhangjiajie, dag 16
29 oktober 2014 - Zhangjiajie, China
Deze dag is niet alleen een grote dag omdat het de 16e dag van de vakantie is, maar ook omdat gisteravond (voor chinese tijd vanacht) Arjuna voor het eerst in zijn leven oom is geworden. Zus Ananda is bevallen van een mannetje genaamd Pim. Ook via deze gelegenheid: van harte gefeliciteerd Ananda! Het allereerste wat Arjuna deed op deze dag was een foto van versgeboren Pimmetje bekijken. Ook de aanhoudende regen kon de mooie ochtend niet verpesten.
Iets later dan gepland (8:15 vs. 7:30) liepen we naar beneden voor het ontbijt. Onervaren als wij zijn wisten we nog niet hoe dat hier geregeld zou worden. Binnengekomen in de ruimte met maar liefst 1 tafel, stonden gelijk vijf man terecht op om plaats te maken voor ons. Als het net zo'n vorstelijk ontbijt zou worden dan kon de dag al helemaal niet meer stuk. Goede nieuws was: er was brood. Dat het zoet smaakt mag de pret niet drukken. Daarnaast kregen we een los ei in ons handen geduwd, werden er hele kleine soort van zure appeltjes op tafel gezet en kregen we houdbare melk die half in de koffie verdween om de ranzige smaak niet al te bewust te ervaren. Goede bodem dus om de bergen in te gaan. Gelukkig hebben we de energy bars nog die we van de Canadezen kregen. Met frisse zin maakten we ons op om de regen in te gaan.
Op weg naar de ingang van het National Forest park grepen we de eerste mogelijkheid aan om een poncho met bijbehorende broek te fixen. Na veel te veel betaald te hebben maar de ervaring van een goed bedoelende verkoper die je op onhandige manieren helpt je plastic broekje aan te trekken rijker, liepen we naar de pendelbussen. In tegenstelling tot gisteren werden we in 1 keer naar de juiste bus geleidt. Het ritje zelf was erg gezellig omdat de bus gevuld was met Engels sprekende deels Chinees, deels Amerikaanse luitjes die bij elkaar leken te horen. De gids gaf de tour-speech zowel in het Chinees als in het Engels waardoor we weer een stukje wijzer waren. Na een korte reis kwamen we aan bij ons startpunt: 'The ten mile gallery'.
Vanaf hier was de keuze: of je gaat met een geaardheidsbevestigend mono rail treintje die bedoeld lijkt om met name 70+'ers te vervoeren, of je neemt het stoere en mannelijke pad dat naast de mono rail loopt. We kozen (beiden) voor het laatste. Het pad zelf was veel te smal gemaakt waardoor je enorm moest oppassen dat niet continu je ogen eruit gespiesd werden door paraplu's van tegenliggers. De tegenliggers in kwestie leken daar niet zo veel om te geven gezien de padbreedte die ze zichzelf toe eigenden. Helaas is ons chinees nog niet zo goed dat we volzinnen uit kunnen spreken als: 'Pardon meneer, uw paraplu bevindt zich op ietwat korte afstand ten opzichte van mijn ogen. Kunt u misschien iets meer afstand nemen?'. Wij hebben namelijk nog wat moeite met woorden als 'ietwat' en 'bevindt'.
Robbert heeft zijn goede daad verricht omdat hij met zijn oplettendheid opmerkte dat een japanner voor hem twee geheugenkaartjes van zijn camera liet vallen. De japanner is hem eeuwig dankbaar en maakte ook een paar foto's van ons. Hopelijk heeft hij die foto's aan het einde van de vakantie nog..
Nadat we de lange afstand hadden afgelegd tot het eindpunt van de homo rail was het tijd om wat te schuilen. We werden namelijk nat van de regen wat niet erg aangenaam was. Al schuilend konden we letterlijk aapjes kijken die zich in een best wel kleine kooi bevonden. Nadat de aapjes het zoveelste rondje gelopen hadden en ze zich realiseerden dat er toch echt geen uitgang was, besloten we om door te lopen. Droog leek het op de korte termijn niet te worden. Tijd om de klim te wagen.
De klim van Tianzi mountain met maar liefst 2.000 of 4.000 treden, afhankelijk of je twee tredes tegelijk pakt. Als je zo veel tredes aflegt dan kan het niet anders dan dat bovenaan de top een beloning op je wacht. Een prachtig uitzicht of zoiets. De benaming 'heavenly platform' klonk zeer veelbelovend maar helaas was er door de mist weer geen boom van een steen te onderscheiden.
Gelukkig konden we tijdens de beklimming en afdaling ons vermaken met goede gesprekken over maatschappelijk relevante onderwerpen. Zo hebben we besproken wat er zou gebeuren als nu bekend zou worden dat de aarde over 20 jaar geraakt zou worden door een komeet wat het einde van de aarde zou betekenen. Zou het een complete chaos worden of zouden we als wereld de handen ineen slaan en in die 20 jaar een andere planeet koloniseren zodat de mensheid zou kunnen voortbestaan? We gingen uit van het laatste en al gauw kom je op de vraag: wie gaat mee en wie niet? Leuk om over na te denken. We laten de makkelijke grappen even voor wat het is.
Onderweg kochten we nog een paar echte chinese muziek cd's. Vers gebrand. Hopelijk staat de muziek erop die we bij de stand hoorden maar anders is het altijd een optie om ze weg te geven aan iemand in het thuisfront. Een authentiek cadeau uit China.
Na de beklimming zochten we een supermarkt om de voedselvoorraad aan te vullen. Robbert was op zoek naar gewone chips en Arjuna vulde het mandje met vacuüm pinda's, zonnebloempitjes waar je met heel veel moeite na stukbijten van de huls een minuscuul soort pijnboompitje kreeg en westers uitziende cakejes. Robbert haalde nog ondefinieerbare groene snoepjes uit het schap en arjuna had ondertussen de Smiths chips ontdekt. Buiten nog een paar bananen toegevoegd voor de snelle energie en door naar het hotel.
Op aanraden van Jeffrey, onze plaatselijke travel manager, kozen we voor ons avondeten een restaurant verderop in het dorp. Voor het eerst deze vakantie hebben we ons point it boekje nuttig kunnen besteden. Hoewel onze immitaties van een koe of een kip bescheiden gesproken briljant te noemen zijn, was het boekje voldoende om duidelijk te maken wat we wilden. Na luid gegiegel, dat ze vooral niet onder stoelen of banken staken, begrepen ze de strekking van onze pointing-it handelingen. De rekening leek regelrecht uit het westen overgevlogen maar het was het waard.
In de stille hoop dat het morgen droog blijft en de wolken een end opzouten zoeken we ons bed op. Morgen de laatste te besteden dag in Wulinyuan!
Iets later dan gepland (8:15 vs. 7:30) liepen we naar beneden voor het ontbijt. Onervaren als wij zijn wisten we nog niet hoe dat hier geregeld zou worden. Binnengekomen in de ruimte met maar liefst 1 tafel, stonden gelijk vijf man terecht op om plaats te maken voor ons. Als het net zo'n vorstelijk ontbijt zou worden dan kon de dag al helemaal niet meer stuk. Goede nieuws was: er was brood. Dat het zoet smaakt mag de pret niet drukken. Daarnaast kregen we een los ei in ons handen geduwd, werden er hele kleine soort van zure appeltjes op tafel gezet en kregen we houdbare melk die half in de koffie verdween om de ranzige smaak niet al te bewust te ervaren. Goede bodem dus om de bergen in te gaan. Gelukkig hebben we de energy bars nog die we van de Canadezen kregen. Met frisse zin maakten we ons op om de regen in te gaan.
Op weg naar de ingang van het National Forest park grepen we de eerste mogelijkheid aan om een poncho met bijbehorende broek te fixen. Na veel te veel betaald te hebben maar de ervaring van een goed bedoelende verkoper die je op onhandige manieren helpt je plastic broekje aan te trekken rijker, liepen we naar de pendelbussen. In tegenstelling tot gisteren werden we in 1 keer naar de juiste bus geleidt. Het ritje zelf was erg gezellig omdat de bus gevuld was met Engels sprekende deels Chinees, deels Amerikaanse luitjes die bij elkaar leken te horen. De gids gaf de tour-speech zowel in het Chinees als in het Engels waardoor we weer een stukje wijzer waren. Na een korte reis kwamen we aan bij ons startpunt: 'The ten mile gallery'.
Vanaf hier was de keuze: of je gaat met een geaardheidsbevestigend mono rail treintje die bedoeld lijkt om met name 70+'ers te vervoeren, of je neemt het stoere en mannelijke pad dat naast de mono rail loopt. We kozen (beiden) voor het laatste. Het pad zelf was veel te smal gemaakt waardoor je enorm moest oppassen dat niet continu je ogen eruit gespiesd werden door paraplu's van tegenliggers. De tegenliggers in kwestie leken daar niet zo veel om te geven gezien de padbreedte die ze zichzelf toe eigenden. Helaas is ons chinees nog niet zo goed dat we volzinnen uit kunnen spreken als: 'Pardon meneer, uw paraplu bevindt zich op ietwat korte afstand ten opzichte van mijn ogen. Kunt u misschien iets meer afstand nemen?'. Wij hebben namelijk nog wat moeite met woorden als 'ietwat' en 'bevindt'.
Robbert heeft zijn goede daad verricht omdat hij met zijn oplettendheid opmerkte dat een japanner voor hem twee geheugenkaartjes van zijn camera liet vallen. De japanner is hem eeuwig dankbaar en maakte ook een paar foto's van ons. Hopelijk heeft hij die foto's aan het einde van de vakantie nog..
Nadat we de lange afstand hadden afgelegd tot het eindpunt van de homo rail was het tijd om wat te schuilen. We werden namelijk nat van de regen wat niet erg aangenaam was. Al schuilend konden we letterlijk aapjes kijken die zich in een best wel kleine kooi bevonden. Nadat de aapjes het zoveelste rondje gelopen hadden en ze zich realiseerden dat er toch echt geen uitgang was, besloten we om door te lopen. Droog leek het op de korte termijn niet te worden. Tijd om de klim te wagen.
De klim van Tianzi mountain met maar liefst 2.000 of 4.000 treden, afhankelijk of je twee tredes tegelijk pakt. Als je zo veel tredes aflegt dan kan het niet anders dan dat bovenaan de top een beloning op je wacht. Een prachtig uitzicht of zoiets. De benaming 'heavenly platform' klonk zeer veelbelovend maar helaas was er door de mist weer geen boom van een steen te onderscheiden.
Gelukkig konden we tijdens de beklimming en afdaling ons vermaken met goede gesprekken over maatschappelijk relevante onderwerpen. Zo hebben we besproken wat er zou gebeuren als nu bekend zou worden dat de aarde over 20 jaar geraakt zou worden door een komeet wat het einde van de aarde zou betekenen. Zou het een complete chaos worden of zouden we als wereld de handen ineen slaan en in die 20 jaar een andere planeet koloniseren zodat de mensheid zou kunnen voortbestaan? We gingen uit van het laatste en al gauw kom je op de vraag: wie gaat mee en wie niet? Leuk om over na te denken. We laten de makkelijke grappen even voor wat het is.
Onderweg kochten we nog een paar echte chinese muziek cd's. Vers gebrand. Hopelijk staat de muziek erop die we bij de stand hoorden maar anders is het altijd een optie om ze weg te geven aan iemand in het thuisfront. Een authentiek cadeau uit China.
Na de beklimming zochten we een supermarkt om de voedselvoorraad aan te vullen. Robbert was op zoek naar gewone chips en Arjuna vulde het mandje met vacuüm pinda's, zonnebloempitjes waar je met heel veel moeite na stukbijten van de huls een minuscuul soort pijnboompitje kreeg en westers uitziende cakejes. Robbert haalde nog ondefinieerbare groene snoepjes uit het schap en arjuna had ondertussen de Smiths chips ontdekt. Buiten nog een paar bananen toegevoegd voor de snelle energie en door naar het hotel.
Op aanraden van Jeffrey, onze plaatselijke travel manager, kozen we voor ons avondeten een restaurant verderop in het dorp. Voor het eerst deze vakantie hebben we ons point it boekje nuttig kunnen besteden. Hoewel onze immitaties van een koe of een kip bescheiden gesproken briljant te noemen zijn, was het boekje voldoende om duidelijk te maken wat we wilden. Na luid gegiegel, dat ze vooral niet onder stoelen of banken staken, begrepen ze de strekking van onze pointing-it handelingen. De rekening leek regelrecht uit het westen overgevlogen maar het was het waard.
In de stille hoop dat het morgen droog blijft en de wolken een end opzouten zoeken we ons bed op. Morgen de laatste te besteden dag in Wulinyuan!
Doe je dat nou extra?