Yangshuo, dag 20
2 november 2014 - Yangshuo, China
We hadden gisteren al begrepen dat het weer vandaag een beetje tegen zou vallen. 19 graden en tot een uurtje of 15.00 uur regen. Zonder dat Arjuna dat wist, had hij in Nederland deze dag al vastgelegd als de dag dat we (in totaal) vier uur Tai Chi zouden gaan doen. Gelukkig was dat ook nog eens bij een school waar louter positieve berichten over te vinden waren. Dat zal dus wel genieten worden. Arjuna meldt vervolgens trots dat hij onthouden heeft dat we de lichtshow voor vanavond nog even moeten reserveren, maar die halve laat het daar vervolgens bij.
We werken uiteraard eerst nog even een prima ontbijtje naar binnen en lopen dan de ca. twee kilometer naar de Tai Chi school. Eenmaal daar maken we kennis met Sifu (meester) Ping. Een jong ogende gast die, zo blijkt later, al een jaartje of 19 Tai Chi traint. Hij is daarmee op z'n negende begonnen, dus we laten jullie het verdere rekenwerk doen om te bepalen hoe oud hij is. Het is per slot van rekening wel vakantie hè!
Sifu Ping geeft ons de eerste 2 uur van de dag les, waarna we kunnen lunchen, verteren en om 15.00 uur de tweede training van twee uur kunnen volgen. De training begint met een klein beetje theorie van Tai Chi. Ping benadrukt dat er vele soorten Tai Chi zijn en dat wij vandaag gaan kennis maken met de Chen-stijl. Een manier van beoefenen van Tai Chi waar, naast de vloeiende en kalme bewegingen, af en toe ook een krachtsexplosie zit. Iets wat wij wel weten te waarderen. Naast het praatje vooraf, meldt hij gedurende de les ook nog voldoende. Hij noemt drie onderdelen waar we deze les kennis van zullen nemen:
1. Warming-up en stretchen.
2. Qigong ofwel meditatie middels ademhalingsoefeningen.
3. Een stukje van de 18-vorm, waarbij het getal staat voor het aantal bewegingen.
4. Tot drie tellen.
De training zelf begint dus met stretch-oefeningen, zonder verder enige vorm van warming up. Iets wat wij normaliter wat anders doen, maar ze gebruiken wel een iets actievere manier van stretchen. Hierdoor warmen we vanzelf een beetje op. Het gehele lichaam wordt van boven naar beneden afgewerkt en dit wordt iedere dag bij elke training gedaan. We zijn wel wat stretchoefeningen gewend, maar we merken nu al dat we sommige spieren nog wel gaan voelen door de duur van bepaalde oefeningen. Een goed begin dus.
Na de stretching was het tijd om de eerste aspecten van het zogenoemde Qigong te ervaren. Ping meldde dat er meerdere vormen van Qigong zijn, maar dat wij vandaag een staande meditatie zullen doen. Hierbij is ademhaling erg belangrijk en is het de bedoeling om de energie die je in je lichaam hebt (en vergaard) kan laten circuleren via de meridianen en energiepunten die je lichaam rijk is. Naast de ademhaling is tevens je houding erg belangrijk. Is die niet goed, dan blokkeert tevens de stroming van energie. We worden na deze wijze woorden geholpen om ook onze ademhaling aan te passen, waarna we ook de nodige assistentie krijgen om in de goede houding te gaan staan. Een goede houding is een positie waarbij je je bovenlichaam/torso (en het energiepunt boven op je hoofd) recht houdt. Draaien en bewegen gebeurt vanuit je heupen en dat maakt het vasthouden van de perfecte positie echt knap lastig.
Ping geeft aan dat we een zullen oefening doen van zo'n 5 minuten, maar dat Sifu's 30, 60 of 120 minuten in eenzelfde houding staan te mediteren. Het is een houding waarbij je licht door je knieën buigt, je heup/bekken wat kantelt, waardoor je je torso recht houdt (moet houden) en je armen voor je, met je handpalmen naar je lichaam gericht, zodat deze een cirkel vormen (yin-yang) en de energie overal vrijelijk naar toe kan stromen of gestuurd kan worden. Best knap, want ons lichaam begon al te protesteren na 5 minuten (we hebben uiteindelijk 7 minuten zo gestaan). Trillende spieren en verzuring slaan toe. De remedie? Laat je energie je armen dragen en richt je niet op het gebruik van spierkracht. Oké, doen we dat.
Omdat we blijkbaar wat voor liepen op schema, hadden we ook nog het genot om de kracht van Tai Chi te ervaren. Zo mochten we proberen om Ping omver te duwen voor en na het aannemen van de juiste houding. Het mag duidelijk zijn dat we bij de eerste geen moeite hadden en bij de tweede geen resultaat hebben geboekt. Dat omduwen da ging dus heul nie. Ook liet Ping zien hoe een stoot van een volleerd Tai Chi beoefenaar er uit ziet. Ho-ly shit, wat een kracht. Hetzelfde geldt overigens voor een aanval met elleboog of schouder. Die laatste mochten we zelf ook even proberen. Ping meldt vervolgens dat hij ook enkele jaren Shaolin Kung Fu heeft gedaan om een goede basis van zijn kung fu te ontwikkelen. Iets wat hij van harte aan iedereen aanraadt.
Na de meditatie was er een groot deel van de training ingericht om de eerste stappen te verrichten in de zogenoemde '18-vorm'. Het getal staat hierbij voor het aantal bewegingen die je maakt, maar het is lastig te bepalen wanneer een beweging begint en eindigt. Niet in de laatste plaats omdat alles een vloeiend geheel vormt. En hoewel wij de vorm uiteraard in kleine stukjes voorgeschoteld krijgen zaten we pas bij beweging drie terwijl wij, in vergelijking met onze eigen vormen, al bij beweging 12 zaten. De totale vorm duurt dan ook een minuut of vier.
Waar het bij de meditatie al lastig zat was om alle details goed te krijgen, werd er hier nog een schepje bovenop gedaan. Nu komt alles namelijk samen. Ademhaling, houding, souplesse, kracht, focus, balans, etcetera. En mocht je dan denken dat je een beweging goed doet, dan daalde je eigenwaarde (waar we gezien de verslagen al weinig van hadden) wel door een aanpassing van Ping. Die aanpassing kan rustig het verplaatsen van een hand met slechts twee centimeter zijn. Zo nauwkeurig en detaillistisch zijn wij niet vaak bezig.
Na deze exercitie was het tijd om wat te lunchen. Deze lunch wordt door de school zelf bereid en er kwamen uit meerdere hoeken en gaten nog andere mensen. Dit zijn studenten die voor langere tijd Tai Chi leren. Dit varieert van één maand tot een half jaar, maar je kan ook 1 jaar komen studeren. Ook je verblijfplaats is dan geregeld binnen de school. Wellicht een leuk idee als kung fu excursieweek. Gelukkig maken we ook kennis met een Nederlandse met een naald, zodat Arjuna eindelijk van zijn splinter af is en Robbert van de aandacht die Arjuna hier over opeist.
Nadat we een uurtje of twee de tijd hebben genomen om het eten te verteren was het tijd voor training twee. Voor deze gelegenheid was Sifu Kim onze meestertrainer. Hij is 35 en traint al sinds zijn 11e. Zijn Engels is wat lastiger te volgen dan dat van Ping, maar als je daar aan gewend bent is hij te begrijpen. Het is eveneens een zeer kundige man die ook wel van een grapje houdt. Wij zijn daar veel te serieus voor, dus we willen bijna ons geld terug vragen. Naast onszelf zijn er voor deze training ook twee mensen uit Nieuw Zeeland bijgekomen (zij het iets later), die naast nul ervaring met Tai Chi ook verrekte weinig ervaring lijken te hebben met bewegen. Dit uitte zich deze keer niet qua lichaamsomvang, maar wel qua motoriek.
Omdat we er sin an hadden, waren we zelf al begonnen met stretchen. Sifu Kim kwam stipt op tijd en gaf ons een oefening waarbij we zowaar wat gingen zweten. Het was een soort vrije sparring waarbij we elkaar enkel op de schouder mochten tikken met de handen. Kim vond ons wat te hard hierin en onze sparring ook.
Bij het navolgende stretchen werden ook wat aanpassingen in houding gedaan. De beste man gaf nog mee dat het stretchen de absolute basis is en dat we daar vooral mee door moesten gaan. Wellicht was hij niet onder de indruk van onze lenigheid.
Na de stretching kwamen er een aantal typische Tai Chi basisbewegingen voorbij. Gewoon nie gemakkelijk nie. Ook Kim ging daarna verder met de vorm, waarbij bij hem de details ook voldoende aandacht kregen. Naarmate we de vorm vaker doen merken we dat de limiet voor de dag wel een beetje os bereikt. Niet zozeer fysiek, maar wel mentaal. Je verliest sneller je focus en gaat dan inleveren op bijvoorbeeld je ademhaling, houding, details, etc.
De training is snel daarna ten einde. Kim laat nog even de gehele 18-vorm zien en Arjuna klokt hem op vier minuten. Best lang ten opzichte van onze vormen.
Voldaan gaan we terug naar het hotel. We hebben enige haast, omdat we de lichtshow (van de regisseur die ook de opening van de olympische spelen in Beijing in elkaar gezet heeft) voor vanavond geboekt hebben. We vragen dan ook de vriendelijke medewerkers of we met enige spoed geholpen kunnen worden, omdat de taxi al snel klaar staat. Dat is geen probleem, maar alsnog moeten we redelijk snel ons eten naar binnen werken. Genieten was er niet bij dit keer. Spijtig, want het eten hier verdient beter.
De taxi is er uiteraard op tijd. We stappen gewillig in het busje en maken kennis met een man op ren missie. Het exacte doel os ons nog niet helder, maar wel dat het snel moest gebeuren en met zo min mogelijk oog voor anderen. Wij zien het allemaal maar lachend aan vanaf de achterbank, maar het was zo mogelijk de ergste chauffeur tot nu toe. We nemen aan dat de lichtshow net zo'n spektakel is.
Na het verkrijgen van de juiste kaartjes mogen we plaats nemen in de arena waar de show plaatsvindt. Het is een soort natuurlijk podium van water, omringd door karstbergen. Best mooi.
Uiteindelijk begint het spektakel. De show wordt geopend door een stelletje krijsende kindermuggen die in een onnavolgbaar taaltje wat brabbelen. Het lijkt op Chinees. Aansluitend begint de show met zang en licht. Robbert vond het eerste nummer nog wel OK en de verlichting van de omringende bergen is ook wel mooi. Het blijkt echter ook gelijk het beste te zijn. Niet alleen is de zang ver-schrik-ke-lijk, maar je mag het tevens niet echt een lichtshow noemen. Het verhaal is ook compleet kak, want niet te begrijpen. Het is wel knap hoeveel mensen gemotiveerd worden om deze ellende elke dag uitvoeren. Er zit namelijk best wat mankracht verwerkt in de show.
Toen we er net lekker in zaten en de show van ons ongezouten en realistische commentaar aan het voorzien waren, begonnen mensen de arena al te verlaten. Was het dan al over na een minuut of 40, voor deze prijs? Ja. Zo bleek al snel. Dat niemand het showtje kon waarderen bleek ook al aan de totale stilte aan het eind. Er kon nog geen applausje van af, ondanks onze verwoede pogingen met geklap en geschreeuw om iedereen lekker mee te krijgen.
Gelukkig hadden we iets om naar uit te kijken: de rit terug naar het hotel. Hoewel deze minder speciaal was, kwamen we wel tot de conclusie dat het een geslaagde dag was. Uiteraard voornamelijk te danken aan de chauffeur, maar ook de Tai Chi les was ervaring een om niet te missen. Een leuke, goede, leerzame en lachwekkend slechte dag. En dat allemaal in een paar uur.
Dat belooft wat voor de kookcursus van morgen. Hopelijk maken we dan een authentieke Chinese kipnugget. Lijkt ons wel lekkah!
We werken uiteraard eerst nog even een prima ontbijtje naar binnen en lopen dan de ca. twee kilometer naar de Tai Chi school. Eenmaal daar maken we kennis met Sifu (meester) Ping. Een jong ogende gast die, zo blijkt later, al een jaartje of 19 Tai Chi traint. Hij is daarmee op z'n negende begonnen, dus we laten jullie het verdere rekenwerk doen om te bepalen hoe oud hij is. Het is per slot van rekening wel vakantie hè!
Sifu Ping geeft ons de eerste 2 uur van de dag les, waarna we kunnen lunchen, verteren en om 15.00 uur de tweede training van twee uur kunnen volgen. De training begint met een klein beetje theorie van Tai Chi. Ping benadrukt dat er vele soorten Tai Chi zijn en dat wij vandaag gaan kennis maken met de Chen-stijl. Een manier van beoefenen van Tai Chi waar, naast de vloeiende en kalme bewegingen, af en toe ook een krachtsexplosie zit. Iets wat wij wel weten te waarderen. Naast het praatje vooraf, meldt hij gedurende de les ook nog voldoende. Hij noemt drie onderdelen waar we deze les kennis van zullen nemen:
1. Warming-up en stretchen.
2. Qigong ofwel meditatie middels ademhalingsoefeningen.
3. Een stukje van de 18-vorm, waarbij het getal staat voor het aantal bewegingen.
4. Tot drie tellen.
De training zelf begint dus met stretch-oefeningen, zonder verder enige vorm van warming up. Iets wat wij normaliter wat anders doen, maar ze gebruiken wel een iets actievere manier van stretchen. Hierdoor warmen we vanzelf een beetje op. Het gehele lichaam wordt van boven naar beneden afgewerkt en dit wordt iedere dag bij elke training gedaan. We zijn wel wat stretchoefeningen gewend, maar we merken nu al dat we sommige spieren nog wel gaan voelen door de duur van bepaalde oefeningen. Een goed begin dus.
Na de stretching was het tijd om de eerste aspecten van het zogenoemde Qigong te ervaren. Ping meldde dat er meerdere vormen van Qigong zijn, maar dat wij vandaag een staande meditatie zullen doen. Hierbij is ademhaling erg belangrijk en is het de bedoeling om de energie die je in je lichaam hebt (en vergaard) kan laten circuleren via de meridianen en energiepunten die je lichaam rijk is. Naast de ademhaling is tevens je houding erg belangrijk. Is die niet goed, dan blokkeert tevens de stroming van energie. We worden na deze wijze woorden geholpen om ook onze ademhaling aan te passen, waarna we ook de nodige assistentie krijgen om in de goede houding te gaan staan. Een goede houding is een positie waarbij je je bovenlichaam/torso (en het energiepunt boven op je hoofd) recht houdt. Draaien en bewegen gebeurt vanuit je heupen en dat maakt het vasthouden van de perfecte positie echt knap lastig.
Ping geeft aan dat we een zullen oefening doen van zo'n 5 minuten, maar dat Sifu's 30, 60 of 120 minuten in eenzelfde houding staan te mediteren. Het is een houding waarbij je licht door je knieën buigt, je heup/bekken wat kantelt, waardoor je je torso recht houdt (moet houden) en je armen voor je, met je handpalmen naar je lichaam gericht, zodat deze een cirkel vormen (yin-yang) en de energie overal vrijelijk naar toe kan stromen of gestuurd kan worden. Best knap, want ons lichaam begon al te protesteren na 5 minuten (we hebben uiteindelijk 7 minuten zo gestaan). Trillende spieren en verzuring slaan toe. De remedie? Laat je energie je armen dragen en richt je niet op het gebruik van spierkracht. Oké, doen we dat.
Omdat we blijkbaar wat voor liepen op schema, hadden we ook nog het genot om de kracht van Tai Chi te ervaren. Zo mochten we proberen om Ping omver te duwen voor en na het aannemen van de juiste houding. Het mag duidelijk zijn dat we bij de eerste geen moeite hadden en bij de tweede geen resultaat hebben geboekt. Dat omduwen da ging dus heul nie. Ook liet Ping zien hoe een stoot van een volleerd Tai Chi beoefenaar er uit ziet. Ho-ly shit, wat een kracht. Hetzelfde geldt overigens voor een aanval met elleboog of schouder. Die laatste mochten we zelf ook even proberen. Ping meldt vervolgens dat hij ook enkele jaren Shaolin Kung Fu heeft gedaan om een goede basis van zijn kung fu te ontwikkelen. Iets wat hij van harte aan iedereen aanraadt.
Na de meditatie was er een groot deel van de training ingericht om de eerste stappen te verrichten in de zogenoemde '18-vorm'. Het getal staat hierbij voor het aantal bewegingen die je maakt, maar het is lastig te bepalen wanneer een beweging begint en eindigt. Niet in de laatste plaats omdat alles een vloeiend geheel vormt. En hoewel wij de vorm uiteraard in kleine stukjes voorgeschoteld krijgen zaten we pas bij beweging drie terwijl wij, in vergelijking met onze eigen vormen, al bij beweging 12 zaten. De totale vorm duurt dan ook een minuut of vier.
Waar het bij de meditatie al lastig zat was om alle details goed te krijgen, werd er hier nog een schepje bovenop gedaan. Nu komt alles namelijk samen. Ademhaling, houding, souplesse, kracht, focus, balans, etcetera. En mocht je dan denken dat je een beweging goed doet, dan daalde je eigenwaarde (waar we gezien de verslagen al weinig van hadden) wel door een aanpassing van Ping. Die aanpassing kan rustig het verplaatsen van een hand met slechts twee centimeter zijn. Zo nauwkeurig en detaillistisch zijn wij niet vaak bezig.
Na deze exercitie was het tijd om wat te lunchen. Deze lunch wordt door de school zelf bereid en er kwamen uit meerdere hoeken en gaten nog andere mensen. Dit zijn studenten die voor langere tijd Tai Chi leren. Dit varieert van één maand tot een half jaar, maar je kan ook 1 jaar komen studeren. Ook je verblijfplaats is dan geregeld binnen de school. Wellicht een leuk idee als kung fu excursieweek. Gelukkig maken we ook kennis met een Nederlandse met een naald, zodat Arjuna eindelijk van zijn splinter af is en Robbert van de aandacht die Arjuna hier over opeist.
Nadat we een uurtje of twee de tijd hebben genomen om het eten te verteren was het tijd voor training twee. Voor deze gelegenheid was Sifu Kim onze meestertrainer. Hij is 35 en traint al sinds zijn 11e. Zijn Engels is wat lastiger te volgen dan dat van Ping, maar als je daar aan gewend bent is hij te begrijpen. Het is eveneens een zeer kundige man die ook wel van een grapje houdt. Wij zijn daar veel te serieus voor, dus we willen bijna ons geld terug vragen. Naast onszelf zijn er voor deze training ook twee mensen uit Nieuw Zeeland bijgekomen (zij het iets later), die naast nul ervaring met Tai Chi ook verrekte weinig ervaring lijken te hebben met bewegen. Dit uitte zich deze keer niet qua lichaamsomvang, maar wel qua motoriek.
Omdat we er sin an hadden, waren we zelf al begonnen met stretchen. Sifu Kim kwam stipt op tijd en gaf ons een oefening waarbij we zowaar wat gingen zweten. Het was een soort vrije sparring waarbij we elkaar enkel op de schouder mochten tikken met de handen. Kim vond ons wat te hard hierin en onze sparring ook.
Bij het navolgende stretchen werden ook wat aanpassingen in houding gedaan. De beste man gaf nog mee dat het stretchen de absolute basis is en dat we daar vooral mee door moesten gaan. Wellicht was hij niet onder de indruk van onze lenigheid.
Na de stretching kwamen er een aantal typische Tai Chi basisbewegingen voorbij. Gewoon nie gemakkelijk nie. Ook Kim ging daarna verder met de vorm, waarbij bij hem de details ook voldoende aandacht kregen. Naarmate we de vorm vaker doen merken we dat de limiet voor de dag wel een beetje os bereikt. Niet zozeer fysiek, maar wel mentaal. Je verliest sneller je focus en gaat dan inleveren op bijvoorbeeld je ademhaling, houding, details, etc.
De training is snel daarna ten einde. Kim laat nog even de gehele 18-vorm zien en Arjuna klokt hem op vier minuten. Best lang ten opzichte van onze vormen.
Voldaan gaan we terug naar het hotel. We hebben enige haast, omdat we de lichtshow (van de regisseur die ook de opening van de olympische spelen in Beijing in elkaar gezet heeft) voor vanavond geboekt hebben. We vragen dan ook de vriendelijke medewerkers of we met enige spoed geholpen kunnen worden, omdat de taxi al snel klaar staat. Dat is geen probleem, maar alsnog moeten we redelijk snel ons eten naar binnen werken. Genieten was er niet bij dit keer. Spijtig, want het eten hier verdient beter.
De taxi is er uiteraard op tijd. We stappen gewillig in het busje en maken kennis met een man op ren missie. Het exacte doel os ons nog niet helder, maar wel dat het snel moest gebeuren en met zo min mogelijk oog voor anderen. Wij zien het allemaal maar lachend aan vanaf de achterbank, maar het was zo mogelijk de ergste chauffeur tot nu toe. We nemen aan dat de lichtshow net zo'n spektakel is.
Na het verkrijgen van de juiste kaartjes mogen we plaats nemen in de arena waar de show plaatsvindt. Het is een soort natuurlijk podium van water, omringd door karstbergen. Best mooi.
Uiteindelijk begint het spektakel. De show wordt geopend door een stelletje krijsende kindermuggen die in een onnavolgbaar taaltje wat brabbelen. Het lijkt op Chinees. Aansluitend begint de show met zang en licht. Robbert vond het eerste nummer nog wel OK en de verlichting van de omringende bergen is ook wel mooi. Het blijkt echter ook gelijk het beste te zijn. Niet alleen is de zang ver-schrik-ke-lijk, maar je mag het tevens niet echt een lichtshow noemen. Het verhaal is ook compleet kak, want niet te begrijpen. Het is wel knap hoeveel mensen gemotiveerd worden om deze ellende elke dag uitvoeren. Er zit namelijk best wat mankracht verwerkt in de show.
Toen we er net lekker in zaten en de show van ons ongezouten en realistische commentaar aan het voorzien waren, begonnen mensen de arena al te verlaten. Was het dan al over na een minuut of 40, voor deze prijs? Ja. Zo bleek al snel. Dat niemand het showtje kon waarderen bleek ook al aan de totale stilte aan het eind. Er kon nog geen applausje van af, ondanks onze verwoede pogingen met geklap en geschreeuw om iedereen lekker mee te krijgen.
Gelukkig hadden we iets om naar uit te kijken: de rit terug naar het hotel. Hoewel deze minder speciaal was, kwamen we wel tot de conclusie dat het een geslaagde dag was. Uiteraard voornamelijk te danken aan de chauffeur, maar ook de Tai Chi les was ervaring een om niet te missen. Een leuke, goede, leerzame en lachwekkend slechte dag. En dat allemaal in een paar uur.
Dat belooft wat voor de kookcursus van morgen. Hopelijk maken we dan een authentieke Chinese kipnugget. Lijkt ons wel lekkah!
