Yangshuo, dag 19

Na een gezellig einde van dag 18, brak vandaag dag één aan van de drie die we hier vrij te besteden hebben. We mogen hier dan wel vier nachten slapen, maar gezien onze aankomst aan het einde van de dag en vertrek (zeer) vroeg in de ochtend hebben we eigenlijk maar drie dagen tot onze beschikking.

Deze dag begon zonder alarm. Toch waren we nog op tijd voor het ontbijt en dat was maar goed ook. Het hotel heeft een Nederlandse eigenaar en dat is te merken aan tal van kleine dingen. Zo bevat het menu westers voer (ja, ook patatje oorlog), naast de Chinese hoogstandjes die we gisteren hebben genuttigd. In de ochtend kunnen wij echter nog niet helemaal wennen aan 'flied newdles' of 'whait lice'. Vandaar dat we dit keer de voorkeur gaven aan een ontbijt met westerse touch. Zo kan je kiezen tussen (relatief) goede koffie of Lipton homosoep. Die laatste liet Arjuna zich prima smaken. Ook een wonder dat er bruin brood bij het ontbijt te vinden was, trouwens.

Tijdens het ontbijt plannen we de drie beschikbare dagen deels vol. Sommige dingen hadden we al in Nederland uitgezocht, maar aangezien er vaak WiFi is, gebruiken we ook Tripadvisor met enige regelmaat. Zeker voor deze regio een betere bron van informatie dan het bij elkaar gelogen tijdschriftje genaamd de 'Lonely Planet'. Hoe dan ook, we besluiten komende dagen minimaal te vullen met Tai Chi lessen, een kookworkshop, een lichtshow en een fietstocht. De overgebleven tijd kunnen we dan later nog invullen.

Na het ontbijt vragen we bij de receptie dan ook waar we de fietsen kunnen regelen. Die mogen we, onder vermelding van het kamernummer, zelf uit de stalling halen. Tevens maken we voor een laatste keer gebruik van een wasservice en leggen we de kookworkshop vast. Ook dat is simpel geregeld via het hotel. Nu dat allemaal gedaan is, stappen we op de fiets om het platteland wat te verkennen.

De receptie geeft ons een fotoboekje mee die met foto's duidelijk maakt hoe we de route dienen te fietsen. Hoewel Arjuna aangeeft dat we graag willen verdwalen, neemt hij aansluitend wel het boekje in ontvangst. Onze scoutingvoorman zal het voor vandaag allemaal wel even regelen; het uitzetten en volgen van fotospeurtochten blijken een diepgeworteld gevoel van gelukzaligheid teweeg te brengen.

We kiezen er voor om de route maar te volgen, omdat we de omgeving alleen nog maar in het donker hebben gezien. Het gebied waar we zitten is opnieuw erg mooi en compleet anders dan de andere landschappen die we ervaren hebben. Het oogt hier rijker, de huizen zijn beter en de grond lijkt ook vruchtbaarder. Dat laatste gezien de hoeveelheid groen en oude agrariërs die aan het werk zijn. Een groot deel van de verbouwde rijst is echter al geoogst, waardoor er ook veel velden leeg staan.

De route loopt naar een werkelijk schit-tuh-ruhn-duh brug. Wellicht is er een historische of culturele waarde die we als betrokken geschiedenisfanaten over het hoofd zien, maar mocht het niet helder zijn; de appjes van Arjuna z'n aanstaande zijn vermakelijker. De route er heen was daarentegen wel weer leuk. Deze ging over landweggetjes, door minidorpjes, langs de rivier, door achtertuinen, etc.. Best een leuk ritje dus en ook weer eens wat anders dan dat eeuwige gewandel. Je moet toch minimaal de 50 gepasseerd zijn om dat elke dag leuk te vinden.

Binnen twee uur zijn we weer terug bij het hotel en beraden we ons, onder het genot van een westers belegd stokbroodje, over de rest van de dag. Robbert heeft wel zin in het wat heftigere klimwerk, maar navraag bij de receptie leert dat dat niet echt aanwezig is. Dan eerst maar even pinnen in de stad en wellicht vanaf daar een route aanvliegen. We stappen dus weer op de fiets en begeven ons richting het centrum van Yangshuo.

Een bank is met enige omzwervingen gevonden, maar pinnen lukt niet bij Robbert. Bij Arjuna wel en aangezien we beide bij de ABN zitten (en ontzettend rijk zijn) moet er iets raars aan de hand zijn. In het hotel, onder het genot van een glaasje WiFi, maar even nagaan wat het probleem kan zijn. We parkeren de fietsen ergens waar ook veel bussen zijn en gaan wat rondlopen. Met een omweg komen we vervolgens aan in 'West Street'. Omdat we met onze dikke hoofden wel weer wat te eten hadden verdiend, sluiten we aan in de rij bij een streetfood standje. Er worden gevulde deegwaren gemaakt, die vervolgens gebakken worden in een soort grote koekenpan. Smaakte echt goed, net als het racisme van de eigenaar van het kraampje. Uit een pakkende slogan wordt namelijk helder dat Japanse toeristen niet bediend zullen worden. Ongetwijfeld terecht. Indonesië is met hun bemoeienis toch heel anders geworden en dat hebben we ze nooit écht helder gemaakt. We laten ons het broodje dan ook extra goed smaken.

Na de smakelijke snack begeven wij ons naar de light versie van de Silk Market in Beijing. Dit moet, zo weten we uit betrouwbare bron, ongeveer gelijk zijn aan een zaterdag in Amsterdam. Overal kan je souvenirs, eten of uitwasbaar WC-papier (kleding) halen. Arjuna slaat hier rijkelijk wat gedateerde prullaria in, welke qua estethiek de brug van eerder op de dag ruim overtreffen. Wees als beoogd ontvanger dus gewaarschuwd. Op de weg terug laten we ons beide nog even hartelijk oplichten door een, zo bleek achteraf, geniale Chinees. We waren in de veronderstelling dat we een geavanceerd, stemgestuurd, huppelend en pluchen beestje gekocht hadden, maar eenmaal in het hotel bleek het stemgestuurde niet te kloppen. En aan het geluidsniveau lag het niet. Het geavanceerde klopte overigens ook niet. En of het van pluche is trekken we nu ook in twijfel. We zagen namelijk een flinterdun draadje om het beestje zitten, waardoor we ons IQ per direct een paar punten voelden dalen. Scheelt dat lager dan 50 niet kan, maar we doen in elk geval wel hard ons best.

Op de terugweg laten we trouwens ook zien hoe Chinees wij inmiddels kunnen zijn: we lopen dwars over een drukke rotonde en op de fiets doen we ook alsof we er al jaren rondfietsen. Toch wel apart dat je je geen moment onveilig voelt of dat er enige agressie in het verkeer is, terwijl de eerste kennismaking je anders doet vermoeden.

Na de knuffeldeceptie (sorry Dax en Marit), zijn we beschamend wat gaan eten. Wederom bij het hotel gezien de prijs-kwaliteitverhouding alhier. Ook dit keer hebben we weer genoten van het fijne voedsel en hebben we laten weten dat we dit ook willen maken. De recepten bleven echter buiten bereik. De drukte in het hotel was vandaag niet aanwezig, dus we hebben met meerdere medewerkers een praatje kunnen maken. Hoewel een paar dames iemand anders lieten zeggen dat we zo knap en sterk zijn, was er een ander verhaal dat we veel indrukwekkender vonden dan ons eigen, goed gevormde, strakke, aantrekkelijke, gespierde, smakelijke, doch opgelichte voorkomen.

Het was namelijk deze avond (en niet de avond van aankomst, Alzheimerpatient Arjuna) dat we verder kennis maakten met het Vage Koekje. Iedereen die dit leest mag doen alsof onderstaande nieuw is. Koekje werkt momenteel in de bediening en ziet zijn familie maar één keer per jaar, gedurende een maand (tijdens Chinees nieuwjaar). Nu hadden we die verhalen wel vaker gehoord/gelezen, maar deze man doet het al jaren zo en heeft zodoende veel van z'n familie en de opvoeding van z'n twee (ja, twee) kinderen gemist. Toch wel weer een puntje waar we, als we vergelijken hoe het in Nederland geregeld is, blij mee mogen zijn. Zijn familie kan niet naar hem toe komen omdat dat te duur is.

Nadat we voor het eerst deze vakantie een dessert bestellen en horen waarom Chinezen dit niet kennen (krijg je een dikke kop van), spelen we nog wat gare spelletjes op onze meegebrachte tablets. Daarna maken we er een eind aan en kan Arjuna zich nog even ergeren aan de ontvangen teksten van zijn aanstaande echtgenote. Vervolgens verheugen we ons op de dag van morgen; onze eerste ervaring met Tai Chi. Zin in!