Transfer Pingyao-Huashan, dag 8 (zoals beleefd door Robbert)

Vandaag staat er niet zoveel op de planning eigenlijk. We hebben namelijk een treinreis van 8 uur voor de boeg en die is, helaas, overdag. Ik zeg helaas, omdat de vorige nacht in de trein ontzettend genieten was. Ons reisbureau YourPlanet lijkt zo veel als mogelijk rekening gehouden te hebben met efficiënte transfertijden, maar we komen een enkele keer een minder praktische tijd tegen voor tussentijds veevervoer.

We begonnen de dag dit keer maar weer eens met een alarm. Dat bevalt uiteraard, want dan heb je nog eens wat aan je dag. Ook Arjuna kan die alarmpjes wel waarderen. Na een laatste douche in de zeer ruim opgezette coming-out wasfaciliteit gaan we nog een ontbijtje doen bij het hotel. Goed om de dag mee te beginnen, hoewel het eten enige aankleding mist. Je krijgt bij een pannenkoek met appel ook werkelijk een pannenkoek met appel. Niet meegebakken, geen suiker, maar een pannenkoek met...eh...appel.

Nadat we de tassen gepakt hadden, gingen we maar even uitchecken. Bij dit hotel was het ontbijt niet inbegrepen en ook de was moest nog betaald worden. Hierdoor kwam er nog wel een redelijk bedrag bij, maar voor westerse begrippen valt het eigenlijk reuze mee. Je raakt wel redelijk snel gewend aan het prijsniveau hier. Ook Arjuna wist dit goed te nuanceren. Buiten nog even gepraat met een medewerker van het hotel, die ons kung fu zag doen. Ze vroeg tevens of we eenmaal thuis een review van het hotel wilde schrijven om ook in de minder drukke maanden klandizie te krijgen.

Onze transfer komt stipt op tijd. Het is dit maal wederom een ontzettend vrolijke man met een elektrisch wagentje. Gelukkig niet weer iemand die zich de ziekte hoeft te trappen, om onze welgevormde kontjes naar het station te brengen. Eenmaal daar krijgt hij fooi en lopen we naar het bescheiden stationsgebouw. In tegenstelling tot Beijing, hoef je hier niet een 2x een HBO-opleiding gevolgd te hebben om te kijken waar je moet zijn. We zijn ca. een uur te vroeg en gaan er even bij zitten. Arjuna doet een wedstrijdje Chinees-staren met een Chinees en verliest hopeloos. Ons treinnummer en vertrektijd komen dit maal overeen met ons reisschema, ook wel eens leuk. Dit komt ook nog eens overeen met een digitaal bord in de wachtruimte dus alles lijkt dik in orde. Zodra er iets groens begint te knipperen check ik even of we al verder mogen. Arjuna zat al bijna met z'n tassen op z'n rug, maar een doeltreffend 'noh' brengt ons terug naar de stoeltjes. We lachen nog even instemmend over een moeder die haar kind in z'n gezicht mept en concluderen dat dit het eerste kind is wat we horen huilen. Met name Arjuna kan deze actie wel waarderen.

We mogen nu dan toch! Vanuit YourPlanet en het hotel in Pingyao wisten we welk nummer op ons kaartje het wagonnummer moest voorstellen, we zaten dit keer in wagon 4. Ik stelde bij de trein vóór de onze vast, dat de achterste wagon nummer 1 was. Nummer 4 zit daar ongeveer 3 wagons vanaf, dus we lopen vast een eind naar het einde toe. Eenmaal daar worden we weer teruggestuurd, want bij onze trein is het net andersom. Arjuna snapt de verwarring we, klopt me op mijn schouder, zegt: 'kan zelfs jou overkomen' en loopt vrolijk en gewillig mee terug naar het begin van het perron. Oplettend als hij is, ziet hij ook een geel lijntje langs de rand van het perron lopen. 'Daar moet je vast achter blijven', aldus mijn reisgenoot. Hij kiest alleen de verkeerde kant van de streep om achter te blijven en wordt verbaal gemaand om op te tyfen naar de andere kant van de lijn. Hij gehoorzaamt direct, zoals we hem ook kennen.

De trein arriveert en we stappen de wagon in. Het is nog niet volstrekt helder welke kamer we nou op moeten, dus we laten ons sturen door de attendant. Het is direct de eerste kamer en het valt op dat we dit keer niet met 4, maar met maximaal 6 mensen een kamer delen; een zogenaamde 'hardsleeper'. Nogmaals; dit zegt niks over de dichtheid van de matrassen, al konden ze in '40-'45 best wat van deze bedden gebruiken als dak voor schuilkelders. We delen de kamer gelukkig met 3 anderen en dus niet met 4. Twee wat jongere gasten en een moeder met kind. Dat wordt genieten.

De twee jongere helpen ons heel vriendelijk met het opbergen van de baggage. We planten onszelf op de onderste bank. Overdag kan iedereen uit je kamer hier zitten en gedurende de nacht is dit tevens een (pokkehard) bed. Okeej...lekker fris. Scheelt dat wij alleen overdag reizen en dus enkel een beetje lezen, naar buiren turen en muziek luisteren. Moeder en kind hebben een flinke tas vol voedsel mee en kiddo wordt gedurende de acht uur continu volgedouwd met van alles en meer. Arjuna vindt dat doodnormaal, gaat hij met zijn kinderen ook doen zegt 'ie. Nadat het kind een keer van het bed lazert (zonder te huilen) en bijna stikt in een semi-exotische kaaspretzelsesamplug en als gevolg daarvan moet overgeven (zonder te huilen), worden Arjuna en ik gevraagd om even op het kind te letten als moeder naar de plee gaat. Tuurlijk! We zijn volleerd au-pair, dus dit redden we wel ookal zijn we de audities voor Mary Poppins net misgelopen door onze lengte. Het kind en wij leven nog, dus we verwachten geen rechtzaken. Overigens wordt het kind na de kotsactiviteit direct weer volgedouwd met nieuw voedsel, zoals het hoort.

Wij zelf doen ons te goed aan gedroogde bananen, cranberries, spermacrackers en zoete koeken. Niet echt een topmaaltijd, dus Arjuna haalt een soort instant noodles (heet water is in de trein beschikbaar) Lekkerste wat hij ooit gehad heeft, hoor ik hem nog zeggen. De tijd gaat relatief snel en we krijgen ons kaartje terug van de attendant. Ons signaal dat we er bij de volgende stop uit mogen. We pakken onze tassen en Arjuna maakt het kind nog even chagrijnig met wat flauwe grappen. Iemand van zo'n leeftijd al verkloten kan niemand wenselijk vinden, dus we gaan maar snel de trein uit.

Eenmaal het station uit vinden we onze transfer met gemak. Twee personen sterk dit keer. Op de vraag of iemand Engels spreekt wordt 'a little' geantwoord, maar beter was 'No, I do not speak a terrible lot of english. So please continue in our native language, kind sir'. Ze brengen ons desondanks vrij vlot naar het hotel en stoppen halverwege om aan te wijzen waar we morgen heen moeten om de beklimming te starten, daarna rijden ze door en helpen ons met inchecken. Het is een hotel van dertien in een dozijn, maar wel met wifi. Goed voor ons blogje! Aansluitend maken ze met smartphones, papier en handgebaren duidelijk wanneer we uit moeten checken en wanneer de transfer klaar zal staan over 2 dagen. Goed geregeld zo.

Wij mikken met een mooi boogje onze tassen op de kamer. Arjuna vindt een attribuut die z'n ouders hadden moeten gebruiken en aansluitend hoop ik van harte dat hij vannacht van me afblijft. Tijd om maar wat te gaan eten, vlak nadat ik het bed tegen de muur schuif. Het duurt even voordat personeel en Robbert elkaar doorhebben, maar met een vertaalapp komen we dan uiteindelijk toch aan een tafel terecht. We krijgen hulp van een vrouw die goed Engels spreekt en we wijzen maar wat aan op de kaart. Ook een Spaanse man zoekt contact. Vriendelijke vent. Hij gaat ook morgenvroeg de berg op dus die komen we vast nog tegen. Het eten komt en we hebben zelden zo lekker gegeten. Tofu en vegetarische noodles, precies waar we zin in hadden. Ook Arjuna is dolenthousiast. We laten wel iets staan omdat het zo veel is, maar anders... Het eten is ook wat aan de pittige kant, dus dat wordt zeker twee keer genieten. Arjuna wil bijna om een doggybag vragen, maar kan helaas het juiste plaatje niet vinden in het point-it boekje.

Na het eten vinden we het wel even best. We gaan redelijk op tijd slapen op onze basaltbedden, om morgen fit aan de voet van de berg te verschijnen. We hebben besloten om de berg helemaal omhoog te lopen en de afdaling met de kabelbaan te doen. Arjuna wilde het liefst alles met de kabelbaan doen, maar ziet daar gezien de kosten van af. De trip zal rond de 8 uur duren (zonder pauze, is de verwachting). Wordt vast leuk!