Transfer Huashan-Luoyang, dag 10

Zoals we onszelf al beloofd hadden, begonnen we deze dag uitermate relaxed. We dienden om 12.00 uur uit te checken en om 17.30 uur werden we opehaald om naar het station gebracht te worden. Dit week wel weer af van het aan ons verstrekte reisschema, maar met een telefoontje werd duidelijk dat alles geregeld was. Ergens wel jammer, omdat we in Huashan niet zo veel konden doen en de oorspronkelijke vertrektijd rond 11.00 uur lag. Het zij zo.

Na de megaslome ochtend onze tassen bij de receptie gedropt. Wat doen we nu nog voor de resterende 4,5 uur? Juist! Trainen. Het tempelcomplex dat we gisteren aan de voet van de berg tegen kwamen leek hiervoor een prima plek. Onderweg daarheen nog even hartelijk uitgelachen om het feit dat Robbert een korte broek aan had (of zouden het die harige poten zijn...). Dat het tempelcomplexje een goede plek was bleek wel. We hadden ons nog niet omgekleed, of de eerste mensen stonden ons al te bewonderen. Toen we even gingen stretchen gingen er zelfs mensen meedoen! Dat vond de lokale macho minder leuk, zodat hij even moest laten zien dat bakstenen doormidden slaan en ondersteboven in een boom hangen veel stoerder is dan wat wij deden. Ok. Lekker doen en dan opbokken, dan kunnen we trainen.

Dat gebeurde inderdaad ook. De grootste menigte was weg en toen konden we even zelf aan de gang. Op afstand waren er geregeld wat bewonderaars, maar niemand meer die ons met bakstenen wilde aftroeven. Na het trainen, wat overigens erg prettig is in zo'n omgeving, besloten we nog wat foto's te schieten. Er was ook iemand die dolgraag opgetild wilde worden om zo de vetste foto tot nu toe te hebben. Iets waar we de beroerdste niet voor zijn, dus die dame heeft nu woest aantrekkelijke foto's aan haar muur hangen. Ze was overigens gekleed op een manier dat we vermoeden dat ze zelf ook geregeld aan de muur hangt, maar dat ter zijde.

Na de foto's regelen we wat te drinken (wat is in godesnaam 'koud' in het Chinees?) en gaan we kaarten. Vinden de lokale Chinezen ook maar wat grappig. Ze komen kijken en leveren commentaar waar we niks van begrijpen. Het oud-hollandsch 'pesten' kent men blijkbaar niet, dus extra deelnemers krijgen we er niet bij. Na een paar potjes en een flauw kaarttrucje gaan we nog wat eten fiksen voor onderweg. Aansluitend nog maar even de tijd wegkijken in de tuin van het hotel. Op zich wel een keer lekker, zo'n sloom dagje.

Als onze ophaaltijd nadert, gaan we op het parkeerterrein even met de jian zi spelen. Tijdens dit tijdverdrijf komt de chauffeur, stipt op tijd. We laden onze tassen in en we gaan onderweg naar het lokale HSL-station. Onderweg vraagt de beste man of we nog eten nodig hebben, maar dat slaan we vriendelijk af. Bij het station aangekomen valt op dat, ten opzichte van de reguliere treinen, het station meer op een vliegveldterminal lijkt en dat er meer Engelse teksten zijn. Goed zo! Er zijn, naast wat schreeuwende Chinezen met hun eigen kaartspelletje, eigenlijk geen dingen te melden hier.

Eenmaal in de trein wordt helder dat we bij onze volgende stop er ook gelijk weer uit mogen. De reis duurt een uur en we zien geregeld snelheden boven de 300km/u op het infobord in de coupé. Geinig. Buiten is het donker dus je merkt er niks van. We zitten ook nog een keer in een HSL-trein gedurende de dag, dus wellicht geeft dat wat meer idee van snelheid.

Eenmaal aangekomen in Luoyang worden we gevonden door onze pick-up. Hij schudt onze handen en vraagt hoe het met ons is (in het Engels). Lijkt dat hij Engels kan! Maar nee. Wel beter dan velen, maar een gesprek kan je het niet noemen. De chauffeur heeft z'n vrouw meegenomen en halverwege de rit burpt ze er even vrolijk op los om ons er aan te herinneren dat we in China zijn. Mwhehehehehe.

Ons idee van Luoyang (pittoresk, kleinschalig en authentiek) wordt ruw de grond ingeboord door alle mega-appartementgebouwen, neon en luxe automerken. Dit is eerder het Las Vegas van China. Verrassend, maar ook leuk om te zien. Tijdens de rit door de stad rijden we ook langs een zeer luxe hotel. We grappen er wat over, omdat ons hotel met de naam 'Friendship Guesthouse' ons heel anders doet vermoeden. Echter, als we 2 minuten later aankomen bij ons hotel merken we dat deze nauwelijks onder doet voor het eerder gespotte hotel. Deur wordt open gehouden, je baggage wordt gepakt, de lift wordt voor je geroepen...whaaat..? Dat is nogal wat anders dan wat we gedacht hadden op basis van onze ervaringen in Beijing en Pingyao. We voelen ons dan ook lichtelijk underdressed.

Na het afgeven van een fooi aan de bestuurder, die dat met wat gelach ontvangt, checken we in. Eerst nog even bijpinnen voor de borg van 3000 Yuan (ca. 390 euro) en dan op naar onze kamer...op de 14e verdieping met bijbehorend uitzicht, wat gaaf zo! Om de wens van weters voedsel invulling te een zoeken we een keer de McDonalds op. Onderweg ons nog steeds verbazend over het Chinese verkeer en een vrijgezellenfeestje (of zo iets). Conclusie na de eerste avond; de mensen zijn knapper hier.

Na afloop van deze impressies maar een ons bed op zoeken. Na tot de conclusie gekomen te zijn dat de minibar gratis is en er ook fruit beschikbaar is, maken we ons klaar voor de dag na vandaag: het Shaolin klooster en trainingscomplex. Dé reden waarom we naar Luoyang kwamen!