Huashan, dag 9

Vandaag dan de dag dat we 'de natuur' in gaan en de stedelijke hektiek daarmee achter ons laten. Zoals al gezegd (in elk geval door iemand van ons twee), genoot het onze voorkeur om de gehele berg vanaf onderaan te beklimmen. Om dat te mogen doen hadden we eerst een toegangskaartje nodig. Laat het commercieel uitbuiten van kansrijke plekjes maar aan Chinezen over. In het geval van de berg Huashan, hebben we het ook nog over één van de vijf heilige bergen voor Taoisten. Dat we niet de enige zouden zijn bovenaan, was ons dus wel helder. Nog een reden om de minst populaire route, het beklimmen van de gehele berg via de zogenoemde 'Soldiers path', juist wel te doen.

Hoe dan ook, we hadden vol goede moed ons alarm gezet. Aansluitend even ontbijten. Daar kwamen we ook de eerdergenoemde Spanjaard weer tegen. We kozen ervoor om deze keer gezamenlijk een tafel te delen. Zo konden we ook weer eens wat Engels lullen met iemand die het ook terug kan praten. Ook wel eens fijn. Toen we nog even wat drinken pakten, kwam er een westers uitziende man op ons af. Hij was blij om eindelijk weer eens blanke mensen te zien. Extra boffen dat hij dan gelijk met ons te maken had. Hij zat al een week of 5 in Huashan als longarts. Nu mag je voor je beeldvorming best weten dat er in Huashan, naast de berg beklimmen, werkelijk geen kont te doen is, dus we snapten het wel. Toen hij zei dat hij Duits was, besloten we echter maar snel onze spullen te pakken en een taxi te regelen. We hebben grenzen.

De taxi's stonden al klaar bij het hotel. Enkel dus nog even een prijs en de bestemming afspreken. Beide waren snel geregeld, waarbij de afgesproken prijs met gelach (van ongeloof?) werd geaccepteerd. Voor het immense bedrag van €2,60, bracht hij ons naar het bezoekerscentrum, waar we de kaartjes mochten aanschaffen. Er was zo waar iemand die Engels sprak (naja, goed genoeg) waardoor we begrepen dat we 3 opties hadden, internet (Tripadvisor) had ons dit ook al wijsgemaakt;
- Met de bus (betaald) naar een kabelbaan (betaald) die je naar de laagste, noordelijke top brengt. Je hebt dan nog redelijk wat omhooggaand loopwerk te verrichten, omdat alle andere vier toppen hoger liggen.
- Met de bus (betaald) naar een nieuwe kabelbaan (betaald) die je naar de hoogste top brengt. Je hebt het dan het makkelijkst om de rest te bereiken.
- Met de bus (gratis) naar de voet van de berg. Moeilijkste en zwaarste route met veel trappen.

Gisteren hadden we dus al besloten om die laatste te doen, waarbij we dan terug naar beneden mogelijk wèl een kabelbaan zouden pakken. De gratis bus bracht ons ongeveer 250 meter bij ons hotel vandaan, dus dat was een tegenvaller van €2,60. We onderzoeken momenteel nog wie die kosten moet dragen, te meer omdat bij de ingang aldaar óók toegangskaarten verkocht werden. Ach ja. Wellicht wel gewoon heel goed geregeld door ons reisbureau? We liepen nog door een tempelcomplexje en begonnen aan onze klim. We hadden genoeg voedsel en drinken meegenomen om het even uit te houden, omdat de prijzen hoger werden naarmate je hoger kwam. Slim...en ook wel logisch. Als voedsel hadden we krachtvoer in de vorm van een erg smakelijke, zelfgemaakte notenmix; een prima energiebron om de berg te beklimmen onder genot van flauwe grappen. Het vooruitzicht was een tocht van ca. 6 km, waarbij de laatste 2 km vrijwel alleen uit trappen bestaan. En dat zijn dan niet bepaald de trappen die je op een willekeurig NS-station tegenkomt. We deden er inclusief pauze ca. 2,5 uur over. Dat we redelijk op dreef waren bleek wel uit de bezwete shirts en het aantal mensen dat we onder vrolijk 'Ni hao' inhaalden. Sommigen vinden het zo leuk om westerlingen de berg op te zien stormen, dat ze probeerden mee te lopen. Anderen maakten er liever foto's van. Het was overigens vrij fris, te meer omdat het vrij mistig was (de gebruikte term was 'foggy as fuck'). We hoopten dan ook dat we daar uiteindelijk bovenuit zouden komen.

Toen we bij de sectie met trappen aan kwamen leken we iedereen nog sneller voorbij te vliegen. Sommige mensen hadden zelfs hun kleine kiddo's keegenomen de berg op, of liepen in de meest onpraktische wandeluitrusting. Jurkjes, rokjes, hotpants, sneakers, overhemden, etc. we hebben het allemaal voorbij zien komen. We worden in dit gedeelte ook nog herkend door twee Chinezen, die ons in Pingyao gezien hebben. Of we ooit al met ze op de foto waren geweest, konden we in alle oprechtheid niet zeggen. Mensen lijken hier namelijk écht op elkaar. We zien overigens regelmatig mensen vrij ongeneerd foto's van ons maken en oogcontact zoeken. Aan het gegiebel en de Chinese conversatie achteraf hebben we inmiddels maar onze eigen betekenis gegeven. Dit varieert van de immer belangrijke kwaliteit van de nasipuk (binnenpretje), tot uitsluitend positief commentaar op onze fysieke gesteldheid en voorkomen.

Na wat heerlijk gas geven op de trappen (Arjuna soms letterlijk), komen we aan op de noordelijke top. Zon in overvloed, met mooi uitzicht over een vallei met mist. Dat hier ook een kabelbaan aankomt, is te merken aan de drukte. We besluiten even op te drogen en in de zon te chillen. Regelmatig wordt er naar ons 'Herreuw' geroepen en wanneer we dan ook nog eens 'Hello' terug zeggen, schieten mensen in de lach. Zal wel door ons accent komen. Nadat we opgedroogd zijn, besluiten we onze weg te vervolgen. Tijdens de route, die vrijwel alleen uit trappen bestaat, besluiten we van de noordelijk top, via de centrale, oostelijke en zuidelijke top naar het westen te gaan. Bij de zuidelijk top is de beruchte 'plank walk'; letterlijk niet meer dan een paar houten balken die aan een verticale bergwand zijn vastgemaakt. Daarover straks meer. Tijdens het trappenfestijn, kwamen we ook langs de zogenoemde 'sky ladder'. Dit is een uitgehouwen trappetje van ca. 7 meter hoog waar je, zonder zekering, naar boven kon. Robbert bepaalde halverwege dat het wellicht niet zo'n slimme zet is en komt weer naar beneden. Ook omdat de Chinezen niet echt rekening met elkaar lijken te houden en de vakantie nog niet eens halverwege is. De omweg is een stuk veiliger en bijna net zo snel.

Bij de zuidelijke top in de buurt komen we ook onze Spanjaard weer tegen. Hij heeft net de plank walk gehad en is er apetrots op. Dan kunnen wij met onze grootspraak natuurlijk niet achterblijven. Dus zo gezegd zo in de rij gaan staan, want hoewel het enigszins aan de gedurfde kant is, is het ook populair. Die populariteit vertaalde zich dan ook naar een rij voor de kassa die op zich nog redelijk snel voorbij was. De ergste rij bevond zich echter op de plank walk zelf. Wat veel mensen (ons tot voor kort daarbij meegerekend) niet weten is dat het NIET eenrichtingsverkeer is. Je komt uit op een mooi plekje en dan mag je via dezelfde weg weer terug. Dat houdt in dat je elkaar op een 30cm. brede plank, met een vrije val van 600m hoogte dient te kruisen. Dat gaat overigens prima, maar er zijn plekjes waar het wat minder praktisch is. Om de tijd te doden gingen we op een trapje maar een liedje schreeuwen, wat dan weer genoeg lachende mensen opleverde. Zo zijn we dan ook wel weer. Om de spanning thuis enigszins weg te namen; hier ben je uiteraard wel gezekerd.

Na de zuidelijke top besloten we de hoogste top aan te vliegen, maar eerst even wat eten en de smerigste WC tot nu toe bezocht. Zelfs de Chinezen stonden van buiten het hokje te pissen, wat ons er toe leidde er een foto van te maken. Stel je zelf een betegelde helling van 45 graden voor, waar alles langs hoort te glijden, maar vervolgens niet doet. Heurlijk. Hoe dan ook, we hadden nog wat energie over en de laatste paar trappen zijn we dan ook rennend opgegaan. Leuke training, dus we hebben de volgende locatie van onze trainingsdag toen ook gelijk vastgesteld en gereserveerd, dat Duitsland wordt er ook niet mooier op. Aan onze benen voelden we aan het einde van de dag wel dat we het e.e.a. gedaan hadden. Mooi zo, dus nog steeds blij met de trainingen van de afgelopen jaren die dit mede mogelijk hebben gemaakt. Het weer begon een beetje te betrekken, wat het uitzicht alleen nog maar spectculairder maakte. Daar kan je echt naar blijven kijken. Na nog meerdere keren onze Chinese vrienden tegengekomen te zijn, vonden wij het best en daalden we af naar de kabelbaan bij de westelijke top (afdalen in het donker genoot niet onze voorkeur). Relatief prijzig ritje, maar wel nog even geouwehoerd met een meid uit de Filipijnen. Gezien de snelheid waarmee ze zich van ons verplaatste nadat de rit over was, maken we overigens op dat wij het gesprek beduidend leuker vonden dan zij. Dat kan komen door ons, maar omdat dat uitgesloten lijkt, houden we het maar op een sociale stoornis.

Wij dienden aansluitend nog even een bus te pakken naar het beginpunt. Uiteraard weer tegen betaling. Door oplettendheid van Arjuna konden we echter bijna voor ons hotel uitstappen, wat ons weer een taxirit gescheeld heeft. Nadat we onze spullen in de kamer gedropt hadden, dienden we nog even avondeten te scoren. Arjuna had sterke drang naar iets westers, maar dát is je in Huashan niet gegeven. Toevalligerwijs kwamen we langs wat streetfood standjes, waar het eten er goed uitzag en het ook nog redelijk druk leek. Goede indicatoren voor een goede maaltijd. Voor het schamele bedrag van ca. €1,70 hebben we een erg prima maagvulling genuttigd. Mooie compensatie van de, an sich, vrij prijzige dag.

Dat beloofd wat voor de vergezichten in Zhangjiajie, maar eerst nog een dag doden in Huashan en aansluitend de omgeving van Luoyang (kung fu!!). Aangezien er morgen niks op het programma staat en het ontbijt soort van gewoon niet lekker was, maken we er een uitslaap dag van. Ook lekkah!