Luoyang, dag 11
24 oktober 2014 - Luoyang, China
Na vele kung fu films gezien te hebben vol met martial artists die in de shaolin temple hebben getraind, was het vandaag tijd om zelf deze mystieke plaats te ervaren. Na een westers georienteerd (toast: heerlijk!) ontbijt begonnen we aan onze eerste uitdaging: het zoeken van vervoer. Volgens de lonely planet zou de reis zo'n 1,5 uur duren vanaf het station. Was dat maar waar.. Na een irritant lange discussie met een paar taxi chauffeurs voor het hotel hebben we uiteindelijk duidelijk kunnen maken dat we alleen naar het station gebracht willen worden en niet voor 200 RMB per persoon naar de tempel. Het lijkt erop dat een hoop chinezen oost indisch doof zijn als er geld verdient kan worden. En op het moment dat ze met je op de foto willen spreken ze opeens vloeibaar engels.
Aangekomen bij het busstation duurde het precies twee seconden voordat een man ons toeriep: shaolin?! Of het nu ons gespierde voorkomen was of onze hongerende blik om de bron van kung fu (en alle andere vechtsporten.. Andere discussie.. ) te aanschouwen hinderde niet. We hebben vervoer! Nu duurde het ritje geen 1,5 maar maar liefst 3 uur en vielen bovendien tijdens de reis verscheidene onderdelen van de bus, maar positief en optimistisch als wij zijn mag dat de dag niet verpesten.
Richting het einde van de drie uur begonnen zich verschillende scholen op te doemen langs de weg. Dat en het instappen van een jongen van rond de 16 die veel te dikke armen en vuisten had voor zijn leeftijd, gaf de indicatie dat we er bijna moesten zijn.
Voor de geinteresseerden onder onze trouwe lezers toch een stukje achtergrond over de shaolin tempel: zo'n 1.500 jaar geleden kwam de indiase monnik da mo aan bij de shaolin tempel. Hij constateerde dat de monniken moeite hadden om de meditaties fysiek vol te houden en besloot om 9 jaar lang de bergen/grot (darma cave, bezoeken we op een later moment) in te trekken om na te denken over dit probleem. Uiteraard is in onze tijd het uittrekken van 9 jaar om een dergelijk probleem op te lossen totaal uitgesloten maar neem in ogenschouw dat het toentertijd niet mogelijk was om een wikipedia pagina 'tai bo voor dummy's' te raadplegen. Da mo keerde terug naar de tempel en introduceerde 'de 18 handen van lo han' om de fysieke gesteldheid te verbeteren. Deze serie had op zichzelf nog niet zo veel met vechtkunst te maken maar vormde wel de basis voor talloze stijlen die vandaag de dag nog steeds getraind worden.
Nadat we uitgestapt waren was het zo'n 1.000 meter lopen voor we oog in oog stonden met de tempel. De voorkant was herkenbaar omdat we deze al in verschillende films hadden gezien. Om met het meest indrukwekkende te beginnen: de kuilen in de vloer van het decennia lang op de grond stampen tijdens het trainen in de achterste ruimte en gaten in bomen van het eindeloos trainen en versterken van de vingers. De symbolische betekenis en de historie van de tempel maken het de moeite waard om deze een bezoek te brengen. Verder hou je een wat dubbel gevoel over aan monniken die souvenirs aan het verkopen zijn en de hoeveelheden toeristen die hier komen (ja, dat zijn we zelf ook). Daarnaast leken we zelf de attractie geworden omdat er weer hordes chinezen met ons op de foto wilden. Misschien dachten ze dat we een reincarnatie waren van david carradine. 1 van ons houdt er in ieder geval dezelfde hobby's op na..
Na dit openbarende bezoek was het tijd om wat mihoen naar binnen te werken. Deze sloeg robbert vriendelijk af vanwege darmproblemen waarna de standhouder hem in het chinees leek uit te schelden wat er erg komisch uitzag. Omdat Robberts maagje steeds erger werd zijn we maar ergens gaan zitten. Bij arjuna speelde ondertussen de angst op dat de pepers bij de mihoen een niet te onderschatten effect zouden gaan hebben op zijn sterretje. Voor iedereen die nu in enorme spanning zit of dat ook echt gebeurt is kunnen we melden dat op het moment van schrijven van dit stuk twee dagen later, dat nog niet gebeurt is.
Na wat constructief beraad besloten we dat het niet zo verstandig was om de berg op te gaan of het pad van vier kilometer naar de darma cave af te leggen. We liepen terug naar de ingang waar we nog een groepje zes jarige kung fu artiesten-in-the-making salto oefeningen en koprolratslagen zagen doen. Deze inspiratie nemen we mee voor als we in nederland weer een stukje training mogen invullen:). Nog wat verder zagen we een massale training van zo'n 1.000 man die in verschillende kleinere groepjes oefeningen deden. Van stoten en trappen tot salto's en push ups. Dit alles gepaard met geschreeuw her en der wat zorgde voor een energiek schouwspel. Vervolgens zochten we een prive niet-officiele taxi om ons weer naar luoyang te brengen.
Omdat het laatste waar robbert aan moest denken eten was, trok arjuna er alleen op uit om de stad wat te verkennen en een hapje te eten bij een authentieke mcdonalds. Voor de oplettende lezer die opmerkt dat dat al de tweede keer in twee dagen is dat arjuna bij de mcdonalds eet: dat klopt. Nog even genieten van een chinees ondertitelde film met Ben Affleck en slapen. Morgen gaan we voor: de longmen grotten!
Aangekomen bij het busstation duurde het precies twee seconden voordat een man ons toeriep: shaolin?! Of het nu ons gespierde voorkomen was of onze hongerende blik om de bron van kung fu (en alle andere vechtsporten.. Andere discussie.. ) te aanschouwen hinderde niet. We hebben vervoer! Nu duurde het ritje geen 1,5 maar maar liefst 3 uur en vielen bovendien tijdens de reis verscheidene onderdelen van de bus, maar positief en optimistisch als wij zijn mag dat de dag niet verpesten.
Richting het einde van de drie uur begonnen zich verschillende scholen op te doemen langs de weg. Dat en het instappen van een jongen van rond de 16 die veel te dikke armen en vuisten had voor zijn leeftijd, gaf de indicatie dat we er bijna moesten zijn.
Voor de geinteresseerden onder onze trouwe lezers toch een stukje achtergrond over de shaolin tempel: zo'n 1.500 jaar geleden kwam de indiase monnik da mo aan bij de shaolin tempel. Hij constateerde dat de monniken moeite hadden om de meditaties fysiek vol te houden en besloot om 9 jaar lang de bergen/grot (darma cave, bezoeken we op een later moment) in te trekken om na te denken over dit probleem. Uiteraard is in onze tijd het uittrekken van 9 jaar om een dergelijk probleem op te lossen totaal uitgesloten maar neem in ogenschouw dat het toentertijd niet mogelijk was om een wikipedia pagina 'tai bo voor dummy's' te raadplegen. Da mo keerde terug naar de tempel en introduceerde 'de 18 handen van lo han' om de fysieke gesteldheid te verbeteren. Deze serie had op zichzelf nog niet zo veel met vechtkunst te maken maar vormde wel de basis voor talloze stijlen die vandaag de dag nog steeds getraind worden.
Nadat we uitgestapt waren was het zo'n 1.000 meter lopen voor we oog in oog stonden met de tempel. De voorkant was herkenbaar omdat we deze al in verschillende films hadden gezien. Om met het meest indrukwekkende te beginnen: de kuilen in de vloer van het decennia lang op de grond stampen tijdens het trainen in de achterste ruimte en gaten in bomen van het eindeloos trainen en versterken van de vingers. De symbolische betekenis en de historie van de tempel maken het de moeite waard om deze een bezoek te brengen. Verder hou je een wat dubbel gevoel over aan monniken die souvenirs aan het verkopen zijn en de hoeveelheden toeristen die hier komen (ja, dat zijn we zelf ook). Daarnaast leken we zelf de attractie geworden omdat er weer hordes chinezen met ons op de foto wilden. Misschien dachten ze dat we een reincarnatie waren van david carradine. 1 van ons houdt er in ieder geval dezelfde hobby's op na..
Na dit openbarende bezoek was het tijd om wat mihoen naar binnen te werken. Deze sloeg robbert vriendelijk af vanwege darmproblemen waarna de standhouder hem in het chinees leek uit te schelden wat er erg komisch uitzag. Omdat Robberts maagje steeds erger werd zijn we maar ergens gaan zitten. Bij arjuna speelde ondertussen de angst op dat de pepers bij de mihoen een niet te onderschatten effect zouden gaan hebben op zijn sterretje. Voor iedereen die nu in enorme spanning zit of dat ook echt gebeurt is kunnen we melden dat op het moment van schrijven van dit stuk twee dagen later, dat nog niet gebeurt is.
Na wat constructief beraad besloten we dat het niet zo verstandig was om de berg op te gaan of het pad van vier kilometer naar de darma cave af te leggen. We liepen terug naar de ingang waar we nog een groepje zes jarige kung fu artiesten-in-the-making salto oefeningen en koprolratslagen zagen doen. Deze inspiratie nemen we mee voor als we in nederland weer een stukje training mogen invullen:). Nog wat verder zagen we een massale training van zo'n 1.000 man die in verschillende kleinere groepjes oefeningen deden. Van stoten en trappen tot salto's en push ups. Dit alles gepaard met geschreeuw her en der wat zorgde voor een energiek schouwspel. Vervolgens zochten we een prive niet-officiele taxi om ons weer naar luoyang te brengen.
Omdat het laatste waar robbert aan moest denken eten was, trok arjuna er alleen op uit om de stad wat te verkennen en een hapje te eten bij een authentieke mcdonalds. Voor de oplettende lezer die opmerkt dat dat al de tweede keer in twee dagen is dat arjuna bij de mcdonalds eet: dat klopt. Nog even genieten van een chinees ondertitelde film met Ben Affleck en slapen. Morgen gaan we voor: de longmen grotten!
