Transfer Beijing-Pingyao, nacht

Op het station aangekomen ondanks dat we de chauffeur-die-zeker-een-fooi-verdiende verkeerd begrepen hadden. Wij dachten dat hij voorstelde om onder de weg door te gaan, maar hij bedoelde bovenlangs. Kwam gelukkig wel goed uit dat we onze grote tassen op onze rug hadden en, omdat onderlangs via een metrostation was, we deze dus een keer extra door de scanner heen moesten halen.

Eenmaal in het grootse station aangekomen, weer even oriënteren hoe dat er hier aan toe gaat. Op ons kaartje staat gelukkig ons treinnummer; K603. Op het digitale treinbord staat dat nummer ook. En ook een 2. Dat zal de wachtruimte wel zijn, dus bepakt daar heen. Veel bekijks bij alle inheemsen; twee lange gasten met rugzakken op buik en rug, is blijkbaar een raar gezicht. We danken Mao op onze knieën dat die 2 niet gelijk aan de wachtruimte staat en we kunnen weer terug. We kijken nog een keer op het digitale bord en er staat ook een 5. Die maar proberen dan. Nu hebben we wel goed gekozen en we verplaatsen ons, met evenveel bekijks, richting de voorkant van de wachtruimte. De wachtruimte zit behoorlijk vol, dus we planten onszelf op de grond. Dankzij verhalen van Wouter en research op internet, wisten we gelukkig wel dat je pas verder kan naar een perron, als die ook omgeroepen wordt.

Er begint iemand door een speaker te blèren en de helft van de wachtruimte staat op. De andere helft blijft echter nog even zitten, dus wij weten het ook even niet. Arjuna gaat even kijken (het omroepbericht is namelijk een uur voor de geplande vertrektijd) terwijl Robbert de tassen bewaakt tegen aggresieve Chinezen. Drie hebben het er niet gered. Arjuna heeft een medewerker meegesleept die geen woord Engels kan en daarom ons kaartje wil zien. Ze meldt middels lichaamstaal dat we ook mee moeten. De service leek echter in de verste verte niet op de service die beloofd werd in de promofilm, die in de wachtruimte werd getoond. Bitches.

We staan in de rij en worden door een aantal Chinezen vakkundig ingehaald. Ook wij komen echter gewoon de trein in, nadat we op een even non-verbale manier een aantal coupés verder zijn gestuurd door een medewerker. Ook in de coupé staat weer iemand om ons de weg te wijzen. We krijgen twee bedden toegewezen in een compartiment van 4, een zogenaamde 'soft sleeper'. Een term die niks zegt over de bedden zelf trouwens. Geen Zweedse blonde vrouwen die ons vergezellen, maar twee oude Chinese mannetjes ("Mi scuzi", anyone?). Er valt in elk geval voor geen meter mee te communiceren, dus we geven het op. Met ons point-it boekje nog net duidelijk kunnen maken dat we uit 'Ghollandarhm' komen. Oh...en dat 'Chwinah, vehlwy goetah' is. Wat natuurlijk gelogen is, want er is hier geen sak aan. Voordat we gaan rijden komen we nog tot de conclusie dat de vertrek- en aankomsttijden van de trein waar we in zitten, niet helemaal overeenkomen met ons reisschema. De trein vertrekt om 17.17 uur in plaats vsn 23.59 uur. Straks dan maar even bellen met de lokale agent of de pick-up wel goed gaat.

We gaan rijden! Dus we gaan ook even bellen. 'Anna' meldt dat we uit de trein moeten stappen en het kaartje moeten omruilen. We zouden een kaartje van K609 moeten hebben en niet K603. Foutje van de lokale agent in Beijing, maar Robbert baalt daar wel een beetje van. Anna meldt vervolgens aan het treinnummer genoeg te hebben en laat een beetje in het midden of de transfer er wel zal staan. We komen nu namelijk om 5.18 uur aan en niet 9.36 uur.

Eén van onze Chinese kamergenoten steekt ondertussen fijntjes een sigaret op. Heurlijk. De as gaat in de prullenbak, slimme vent. Ook heurlijk. Dat was gelukkig ook de enige keer. We lezen wat en luisteren een beetje naar muziek. Als we de eerder gehaalde broodjes gaan eten, bieden we dat ook aan aan de Chinezen. Dat zou een leuke manier zijn om in contact te komen. Nou...er is geen reet aan, want ze motten het niet. Als gevolg daarvan hoeven wij ook hun voedsel niet. Stelletje ondankbare, gefrituurde honden...

We gaan maar eens slapen, want 5.18 uur is vroeg zat. Die tijd wisten we dankzij de 'attendant' die per coupé beschikbaar is. Een pen en papier bracht die duidelijkheid. Het slapen gaat moeizaam. De bedden zijn van sovietklasse beton en onze medepassagiers interesseert het niks als er iemand ligt te pitten. Ze discussiëren rustig over de kwaliteit van de nasischotel van gisteren op decibelniveau 84. Ook om 0.00 uur. Tevens blazen ze er rustig rectaal op los, maar we hebben gelukkig de nodige gewenning vanuit onze trainingen. De oude mannetjes moeten eerder uitstappen dan wij, zodat we nog een paar uur zonder Chinese opera zaten. Desondanks ook nog even wakker gemaakt toen een tegenliggende trein op een station z'n toeter ging testen.

Na een paar keer wakker worden door de overvloed aan comfort, gaat het alarm en maken we ons klaar om uit te stappen. De attendant stond ook al klaar om ons er uit te zetten. Hiervoor moest je je gekregen plastic kaartje weer ruilen voor het eerder ingeleverde papieren exemplaar. Arjuna was die gelukkig kwijt, zodat we nog wat minuutjes moesten zoeken. In de ondraaglijke stress die dit met zich meebracht, vergeten we de broodjes die we gekocht hadden en stappen we uit. Bij het poortje nogmaals het treinkaartje laten zien ('ja, hier moet ik echt zijn') en op naar de transfer. Hopen we...