Luoyang, dag 13

26 oktober 2014 - Luoyang, China

Vanwege de vloeibare uren van Robbert in de eerste dag en tweede nacht in Luoyang vanwege een voedselvergiftiging, hadden we besloten om vandaag onze To Do-list bij het Shaolin klooster verder af te ronden. We hadden de eerste dag niet de beroemde show kunnen zien en ook de grot van Bodidharma (we laten de flauwe grappen maar even liggen) hadden we nog niet nader bekeken. Zoals in het vorige verslag stond, kennen de Chinezen hem als Da Mo.

Na een alarmpje en wederom een lekker ontbijtje, hadden we ons er voor de heenweg reeds op ingesteld om weer drie uur in de bus te zitten. Zo gezegd, zo gedaan, dus eerst weer een taxi naar het busstation (die was dit keer ineens weer goedkoper) en aansluitend een bus zoeken. Deze werd ons in 1 minuut alweer aangeboden. Vanwege de inflatie ten opzichte van twee dagen eerder, of omdat de bus nu écht nieuwe onderdelen nodig had, was de prijs van de rit inmiddels gestegen van 25 yuan naar 30 yuan. Een prijsverschil van 65 eurocent per persoon. Dat begint alweer lekker! "Geven we hem gewoon geen fooi vandaag", aldus Arjuna, die best een keer van de zeer geaccepteerde methode af wil wijken. Dat de reistijd drie keer zo kort kon, wisten we toen nog niet.

De rit gaat min of meer over dezelfde paadjes en weggetjes. Het is bijzonder om dan, vanachter je raam met je mp3-speler op, de Chinese cultuur te aanschouwen. Als men iets verkoopt, is het blijkbaar nooit in iemand opgekomen dat degene naast een standje met vlees, beter wat anders kan verkopen dan exact hetzelfde vlees. Datzelfde gaat op voor een soort vruchtendrank, waar over een kilometer ca. 25 verkopers exact dezelfde flessen met bocht verkopen. Elk standje bezet met 1 persoon, een parasol en een fles of 10 aan vruchtenpleur. Je kan deze methode overigens voor elk product wel verzinnen. Souvenirs, drinken, ijsjes, prullaria, kung fu wapens, etc., etc.. Wellicht is het een competitie in onderscheidend vermogen en zijn ze net begonnen.

Los van dit aspect van deze intrigerende cultuur snappen we ook nog vrij weinig van het minibusjessysteem. In de stad heb je gewoon buslijnen met dito haltes, maar voor het regionale vervoer rijden er busjes rond die niet stoppen bij bushaltes, maar meer als een soort taxi aangehouden kunnen worden. Uitstappen gaat op eenzelfde manier en dat gebeurt dan op de meest afgelegen plekken waar, naar onze bescheiden mening, toch werkelijk niemand wat te zoeken kan hebben. Je raakt er bijna niet over uitgedacht, net als over de ogenschijnlijke willekeur in het verkeer, overigens. We zijn er wel achter dat hoe meer wielen een voertuig heeft, des te meer voorrang je hebt. Als voetgangers sta je in elk geval onderaan de evolutionaire verkeersladder, op de voet gevolgd door fietsers.

Goed, het busje dus. We moeten net als vorige keer weer overstappen en wonderbaarlijk en eerlijk genoeg wordt een deel van onze 30 yuan naar de nieuwe chauffeur overgemaakt (via iDeal) en kunnen we weer verder. Om de tol op de snelweg te vermijden (zie hier de reden voor de reistijd van 3 uur), wordt een sluiproute gekozen. Die route is deels onverhard en wordt niet, of totaal niet, onderhouden. Gevolg is dat we wederom een mooie manier hebben gevonden om de kwaliteit van het Chinese busje vast te stellen. Die is door gebrek aan vering en schokbrekers prima, want dan kan er minder kapot. Bovendien kan je wervelkolom best wel wat hebben.

We komen uiteindelijk weer gebroken aan, stappen uit de babystoeltjes en we gaan dan ook als eerste 'de show' aanschouwen. We moesten even wachten in de zon, maar daarna konden we de demonstratiezaal in. Het viel gelijk op dat overal reclame hing en dat ook de vloer gesponsord is. Door een bandenmerk, mocht iemand dat boeiend vinden... De show zelf was wel leuk om te zien, maar uiteraard veel te kort voor onze interesses. Na afloop van de show moest het uitgaande publiek via een verplichte looproute naar buiten. Bezaaid met verkopers, maar daar ga je bijna aan wennen. Die kom je namelijk overal tegen wat mensen trekt. Soms best prima, zeker als je wat wilt drinken of 15 kilo wierook wil, maar aangezien hier ook weer meerdere standjes dezelfde meuk verkopen lopen we met oogkleppen op door.

Na de show besloten we gelijk door te gaan naar ons andere doel; de grot van Da Mo. Hoewel we het een hele prestatie vinden om 9 jaar tegen een muur aan te kijken en te mediteren, kan het voor de beste man niet heel moeilijk geweest zijn om de grot te vinden. Er waren trappen, betonnen weggetjes en genoeg crap-verkopers om de weg te vragen. Tevens was de klim niet heel erg lang, maar zweten deden we wel. Evenals mensen inhalen, we noemen het maar even. Even zonder gekheid (dat kunnen we echt wel); de boeddhistische grot zelf had iets rustgevends, al was het beeld van Da Mo binnen wel afzichtelijk aangekleed. Er waren ook geen honderden toeristen die allemaal tegelijk de kleine grot in wilde, ook wel eens prettig. Foto's maken vonden we ongepast, dus jullie moeten het hier mee doen. We blijven er maar kort, slaan een kruisje (...), en gaan dan door naar de top van de berg, waar een wit marmeren beeld van Da Mo is neergezet. Overigens een vrij troosteloos plekje en het uitzicht is ook niet geweldig, omdat er veel stof in de lucht zit. Alsof het 'foggy as fuck' is.

Na deze TOPervaring, gaan we terug naar beneden en kijken nog kort naar een paar oefenende, jonge monnikjes. Blijft leuk om te zien. De grote groep die we de eerste dag zagen, is vandaag met verlof (zondag?) dus we kunnen niet meer kunsten gadeslaan. Op naar het hotel dan maar, omdat andere activiteiten (vul maar in Marc) in de omgeving in het donker zouden plaats vinden. Los van het feit dat we erg bang zijn voor donkere dingen, is een hike van 5 uur niet een slimme actie om 17.30 uur.

Op het moment dat we naar de taxiplaats lopen, worden we weer meerdere keren aangesproken of we met een k*t-bus of zwarte taxi naar Luoyang willen. We kiezen dit keer iemand die met een vertaalapp klaar staat. Slimme knul. Hij claimt ons in een uur naar Luoyang te krijgen, met 'high speed fee'. Daar bleek hij later de tol mee te bedoelen. Aha! Kwartjes vallen! We gaan akkoord en worden naar een prettige auto geloodst. Hij zoekt even het adres van ons hotel op en rijdt nu via Dengfeng naar de snelweg. Krijgen we toch nog een glimp van deze kung fu scholenstad, waar ook Wouter enkele maanden is geweest. We hebben er minder van gezien dan gehoopt, maar het is iets. We zien onszelf hier nog wel eens terugkeren met wat meer nadruk op het sportieve facet, in plaats van de meer culturele die we nu ervaren. Tot op heden hebben we sowieso minder scholen bezocht dan gepland (0 vs. 2).

Eenmaal bij het hotel komt de chauffeur met enige (oprechte) schaamte terug op zijn prijs. Hij wil 20 yuan meer vanwege de tol die hoger uitviel en meer kilometers dan hij verwacht had. Is voor ons niet echt een issue en hij dankt ons hartelijk. Na een compliment over z'n rijstijl (hij reed continu met groot licht, wist de toeter goed te vinden en inhalen kan overal) zwaaien we af en gaan we voor een laatste keer wat eten in het hotel. Dat beviel namelijk erg goed en zo krijgen we ook nog een deel van onze borg op. Het eten was hetzelfde, wat inhield dat er om de paar minuten iemand aan je tafel staat met een zeer smakelijk bereid stuk VLEUS!! Lam, eend, rund, kip, varken, etc.; echt goed klaargemaakt. Omdat we nog niet echt moe waren, besloten we om na het eten nog even naar buiten te gaan. Eerst even in het parkje kijken bij, en mee doen met dansende mensen, waarvan enkele het best kijkenswaardig deden. Aansluitend een barretje op zoeken.

Het was wat aan de vroege kant, dus we waren eigenlijk de enige bezoekers. Het mocht vanavond de Star Bar worden, aangezien daar wat klaar stond voor live muziek. Aan de naam Star Bar hadden we verder geen waarde gehangen, terwijl iedereen wel weet wat we kunnen met een bar en een ster.

Niet lang na ons kwamen er meer mensen de bar in, waaronder een groepje van zes mannelijke Chinezen. Die namen plaats aan de tafel naast ons en begonnen in record tempo bier weg te tikken. Het duurde dan ook niet lang voordat we bij hun aan tafel werden uitgenodigd en ten volle mee mochten genieten van de Chinese gastvrijheid. Er was er welgeteld één die goed genoeg Engels kon om een gesprek mee te voeren en dus ook voor de rest mocht vertalen. Aangezien hij ons steeds 'smart' en 'strong' noemde en wij wel van de waarheid houden, bleven we gezellig met ze meegenieten. Dat Chinezen (of eigenlijk Aziaten) niet goed tegen alcohol kunnen werd komende uren lachwekkend helder. Een persoon uit de groep kwam met woorden niet verder dan 'You...'. Hij kwam wel steeds dichterbij je staan en stond je raar aan te staren. Was dit dan...wellicht...een...gay bar? Dat werd door alle aanwezige Chinezen heftig ontkent, waardoor wij lichtelijk teleurgesteld weer verder gingen mee drinken.

De teringzooi om ons heen wordt groter en groter. Dat is overigens vrij normaal in China en aan ons ligt dat niet; wij zijn de netheid zelve. Naast het bier, worden ook schalen fruit neergezet en alles wat daar af komt belandt op de grond. De persoon die verzonnen heeft dat fruit en bier goed samen gaan moeten ze met terugwerkende kracht aborteren. Idioot. Met fruit kan je overigens wel stapeltjes op iemands hoofd bouwen. Dat kon toen er iemand te veel had gedronken, in slaap viel en vervolgens zijn eigen schoenen onderkotste. Niemand die er van op keek. Na onze vraag of hij wel OK was, werd gemeld dat 'He nowtahh Chinese mahn!' en werd daarna op z'n hoofd gemept. Dus. De zatte vent komt overigens richting het einde van de avond weer bij en krijgt gezelschap van een tweede dronken Chinees. Numero 2 wil geregeld de microfoon bestijgen (dat mislukt) en gaat ladderzat aan de watermeloen. Daar blijft niks van over; ook de schil is blijkbaar eetbaar.

Ergens in de tussentijd wordt bevestigd dat het geen gay bar is, doordat er verscheidene vrouwen geïntroduceerd worden als 'girlfwiehnd'. De vrouwen ontkennen, maar dat kan ook gewoon een universeel karaktertrekje zijn. Er vinden nog wat wazige gesprekken plaats en als we de laatste zijn worden we uitgenodigd voor een drankje bij een Chinees thuis. Als we in de lift staan worden er echter twee weer uitgetrokken door een barmedewerkster om hun dronken vrienden mee te nemen. Hehehe. Wel een abrupt einde aan de avond, maar ook wel prima. Gezien de gezelligheid kan het wel eens een minder fitte ochtend worden. Niet erg, want we hebben morgen een transferdag voor de boeg. Eerst 2 uur met de auto van Luoyang naar Zhengzhou en dan slechts 17 uur in de trein naar Zhangjiajie (Wulingyuan). En daar...mag je rustig eens wat afbeeldingen van Googelen!

2 Reacties

  1. Bep:
    28 oktober 2014
    Ik had al gegoogled en dit lijkt me een van de mooiste plekken te worden. Indrukwekkend , neem de tijd. Volgens mij kom je ogen te kort. Veel plezier en mooie foto's maken!
  2. Robbert:
    29 oktober 2014
    Tijd is er en uitzicht van beneden naar boven ook. Het regent hier wel veel en boven is het uitzicht 0. Helaas. Morgen een iets drogere dag en dan hopen op een paar kleine opklaringen, want indrukwekkend mooi is jet zeker!